Bericht
‘De liefde voor het spelletje’
Nu het er naar uitziet dat de Dutch Basketball League na de winter weer van start gaat, willen we een paar verhalen uit In The Paint op deze website publiceren. Normaal is deze seizoengids van Zorg en Zekerheid Leiden Basketball bij de eerste thuiswedstrijd mee te nemen, maar dat liep dit jaar natuurlijk anders. Immers, publiek was niet welkom bij de wedstrijden. Om weer in de juiste basketbalsferen te komen, gaan we in de komende weken enkele verhalen publiceren. Vandaag deel 2 met Emmanuel Nzekwesi en Luuk van Bree.
Zorg en Zekerheid Leiden heeft voor dit seizoen twee Nederlandse spelers aangetrokken, die al een lange carrière in de Verenigde Staten, het Mekka van het basketbal, achter de rug hebben. Het gaat om de 24-jarige Luuk van Bree en de 23-jarige Emmanuel Nzekwesi.
De 2.03 meter lange Emmanuel Nzekwesi zag op zeer jonge leeftijd – hij was drie jaar – al highlights van basketbal voorbijkomen. Hij ging vervolgens speelgoed over de deur gooien. “Zo ben ik van de game gaan houden”, vertelt Emmanuel met een diepe stem. “Elk jaar ging ik een niveau hoger spelen, totdat ik hier in Leiden nu als professional mag spelen.” Emmanuel is een gelovig man. “Ik geloof dat mijn passie van God komt. Het is een zegen dat ik basketbal kan spelen.”
De eveneens 2.03 meter lange Luuk van Bree is ook als kind begonnen. De in Helmond opgegroeide jongeling was een jaar of acht, negen. “Basketbal was iets waarin ik mijzelf helemaal kon verliezen. Wat er ook gebeurde, als ik ging basketballen was dat het enige waar ik in mijn hoofd mee bezig was.” Luuk heeft ook lange tijd aan judo gedaan, maar zijn keuze viel uiteindelijk op basketbal. “Ik vond teamsport leuker dan individueel sporten.”
Na zijn middelbare schooltijd wilde Luuk op een college gaan basketballen. Omdat er geen aanbiedingen waren, maakte hij een tussenstap door zich verder te bekwamen in het spelletje op Gran Canaria. “Ik kon daar al snuffelen aan professioneel basketbal. Een jaar later kon ik wel naar Amerika.”
Oral Roberts
Emmanuel heeft een langere periode in de States beleefd. In Texas woonden familieleden en op een gegeven moment is het gezin Nzekwesi naar Fort Worth in Texas verhuisd. Daar speelde Emmanuel drie jaar high school basketbal. “In kreeg in mijn senior jaar veel offers om voor Division I-colleges te komen spelen. Ik zou eigenlijk naar Weber State gaan, waar mijn broertje nu speelt. Dingen lopen niet altijd zoals gepland. Er was wat gedoe met mijn visum. Oral Roberts wist daar meer over en ik ben toen voor dat college gaan spelen.”
Andere belevingswereld
Beide rookies in de Dutch Basketball League zijn het er wel over eens. College basketbal is een heel andere belevingswereld. “Je hebt te maken met een gepassioneerde fanbase en de budgetten voor teams zijn ook hoog”, vertelt Luuk. “Er is wat minder vrijheid, want je hebt school en alles wordt voor je geregeld. Dat schept ook verplichtingen. Het is voor mij wel een goede ervaring geweest, want je groeit veel sneller op.”
“Als je college basketbal speelt, ben je al professioneel bezig”, voegt Emmanuel toe. “Alles wordt voor je geregeld, je school wordt betaald, maar je hebt geen salaris. High school is wel competitief, maar het niveau op college is hoger. Hier in Leiden is het niveau goed. Goede spelers en een goede coach die weet wat hij wil.”
Genieten
Vier dagen nadat Luuk in de zomer van 2019 uit Amerika terugkeerde in Nederland, scheurde hij zijn achillespees af. In plaats van spelen in de Dutch Basketball League en samen met zijn vriendin in Nederland een leven opbouwen, moest hij veel tijd besteden om te revalideren. “Het was wel een periode waarin je wel eens gaat twijfelen. Je hoort nergens bij. Je bent geen onderdeel van een team of organisatie.” Gelukkig vingen zijn familie en vrienden hem goed op. “Als je op die manier uit het basketbal wordt gerukt, ga je extra waarderen hoe leuk je het eigenlijk vindt. Ik wil gewoon genieten van het spelletje. Ik geniet nu al van de (conditie-)trainingen.” Luuk woont nu samen met zijn vriendin in een appartement in Voorschoten. “We kunnen weer vooruit.”
Emmanuel, die met zijn kersverse bruid ook in Voorschoten woont, heeft eigenlijk maar één doel voor ogen: kampioen worden. Met zijn spel wil hij het team beter maken. Zijn inside-out game is zijn sterkste punt. “Driven, schieten, passen”, geeft Emmanuel als voorbeelden aan. “Er is altijd ruimte om beter te worden. Die drive zit altijd in mij.” Wat de toekomst betreft, wil hij het jaar voor jaar bekijken. “Ik wil eerst wel eens kijken hoe het dit jaar gaat.”
