LEIDEN - Zorg en Zekerheid mag zich de nipte nederlaag (73-74) tegen EiffelTowers vooral zelf aanrekenen. De landskampioen was niet echt in goeden doen, ZZ Leiden bij vlagen wel. Zo zeer zelfs dat er diep in het derde kwart een voorsprong van 14 punten op het bord stond: 54-40. Door het maken van verkeerde keuzes aan Leidse zijde kreeg EiffelTowers de kans terug te komen in de wedstrijd. En die kans greep de ploeg van Randy Wiel. De slotfase werd bloedstollend. Niet echt verdiend kwam de Bossche ploeg daaruit als winnaar naar boven.

Als er ooit een kans is geweest om EiffelTowers pootje te lichten dan was het wel dinsdagavond in de Vijf Meihal. Natuurlijk staat velen nog die wedstrijd van vorig seizoen voor de geest, toen het in de allerlaatste seconden misging. Maar het duel van nu mag zeker worden bijgeschreven in het rijtje van gemiste (bonus)punten. Want dat zouden het toch zeker zijn geweest in de verbeten strijd met Upstairs en Landstede. De Limburgers pakten afgelopen weekeinde de punten tegen de titelhouder en die zouden teniet kunnen zijn gedaan als...

Ja, als... ZZ Leiden wat slimmer had gespeeld en bijvoorbeeld niet - net als aan het slot van het eerste kwart - in de laatste tellen van het derde kwart nog even zes punten had ingeleverd. Maar vooral wanneer in het vierde kwart de goede opties waren gekozen. Doordat EiffelTowers gewoontegetrouw veel van man wisselde in de verdediging ontstonden er ‘mismatches', kwam er een kleine speler soms even bij een dubbele meter van ZZ Leiden te staan. In die gevallen had de bal daar naar toe gemoeten en er met kracht naar de ring gegaan moeten worden. Maar dat gebeurde nauwelijks. Te vaak ging de bal naar buiten en dat zou alleen de juiste keuze zijn geweest, wanneer het schot zou zijn gevallen, zoals recentelijk een paar keer het geval was.

Maar dat was het niet. Steve Ross schoot maar één van zijn acht driepunters raak en die viel nog in het eindsignaal, waarmee de Canadees slechts het gaatje van vier verkleinde tot één. Ook Donald Wilson was van afstand niet trefzeker (1 op 5) en dat zijn toch de mannen, die voor het vuurwerk moeten zorgen.

Na de slappe vertoning tegen MyGuide, zaterdag in Amsterdam, was de vraag of er iets was geleerd. Het antwoord liet niet lang op zich wachten. Binnen een paar minuten kleunde Nick Curtis er een paar keer in en toonde de hele ploeg de agressiviteit, die in Amsterdam zo duidelijk ontbrak. Eigenlijk is dat niks bijzonders, want ZZ Leiden moet zo spelen, zeker tegen topploegen als EiffelTowers toch is.

Tenminste, zou moeten zijn. Want Randy Wiel heeft de zaakjes nog altijd niet op de rails. Hij blijft volhouden dat ‘het' er allemaal zal zijn, wanneer de playoffs beginnen, maar de tijd begint te dringen. Hij zei na afloop ‘blij te zijn deze wedstrijd te hebben gewonnen'. Nou, die dankbaarheid mocht ook wel, want verdienen deed de Bossche ploeg het eigenlijk niet.

Al helemaal niet op basis van de eerste helft. Met name de lange mannen kregen de bal er onder de ring niet in en het percentage tweepunters van EiffelTowers kwam dan ook in de eerste helft uit op een beschamende 27.6 procent (8 op 29!). Maar het frappante was, dat er bij de rust een stand van 29-32 op het scorebord stond. ZZ Leiden maakte namelijk in het tweede kwart maar zes puntjes en dan kun je als tegenstander gerust bagger gooien en nog op voorsprong komen.

Daar liet ZZ Leiden het voor de eerste keer liggen, want in het eerste kwart was er prima gespeeld, ook al was het gat maar vijf punten (23-18), omdat Travis Young een driepunter maakte in de buzzer. Maar Nick Curtis (vijf rebounds), JS Nash (zeven punten) en vooral David Chiotti (acht punten, drie rebounds) hadden EiffelTowers duidelijk gemaakt, dat ZZ Leiden grote plannen had en ‘gewoon' de punten wilde pakken.

David Chiotti zou weer eens op de double-double uitkomen. What's new? De Amerikaan met de Italiaanse roots is keer op keer het grote voorbeeld van er tegenaan gaan tot je er bij neervalt. Hij is inmiddels daardoor ook uitgegroeid tot de favoriet van de Leidse fans. Laat alsjeblieft het bestuur zijn stinkende best doen om deze man minimaal nog een jaar in Leiden te houden. Het zou geen verbazing hoeven te wekken als er kapers op de kust zijn.

Mocht hij een kans krijgen in zijn tweede vaderland, Europese top tenslotte, dan kun je daar vrede mee hebben. Maar je moet er toch niet aan denken, dat Chiotti bij een andere Nederlandse ploeg terecht zou komen. Sommigen vroegen zich bijvoorbeeld af wat Joe Spinks op de tribune deed. Niet om EiffelTowers te scouten mocht worden aangenomen, want zijn collega Ferry Steenmetz was er ook en die vertrok met een kopie van de wedstrijd-dvd in de tas...

Maar terug naar de wedstrijd. Een terugval in het tweede kwart overkomt ZZ Leiden de laatste tijd wel vaker, maar dit keer was het dramatisch en werd al het goede van het eerste kwart teniet gedaan. In het derde kwart ging het echter weer veel beter. Via Donald Wilson en JS Nash werd de voorsprong onmiddellijk teruggepakt (33-32) en razendsnel uitgebouwd tot acht (score Chiotti met bonus) en zelfs veertien via een driepunter Vincent Krieger en een score van weer Chiotti, dit keer op een prima assist van Wilson.

Dat was niet ver van het einde van het derde kwart. Maar ZZ Leiden moest weer een stukje inleveren en had nog maar acht punten over doordat Jos Frederiks het kwart de boeken in schot met een drietje.

Maar omdat EiffelTowers niet echt in goeden doen was, had dat voldoende kunnen zijn. Maar je moet - zeker tegen een team als dat van Wiel - dan wél zuinig zijn. Je moet de klok het werk laten doen waar dat kan, maar vooral alert blijven en weinig risico nemen. Maar dat deed Leiden niet. Het gevolg was onnodig balverlies en dan is een voorsprong van acht punten helemaal niets. Zeker niet als dan Demone Brown het ritme te pakken krijgt en zowel van afstand als vanaf de vrije-worplijn Leiden laat lijden.

Het werd in de laatste minuten bloedstollend en het kon steeds beide kanten op. Darrell Tucker en Travis Young zorgden voor een Bossche voorsprong, maar Donald Wilson neutraliseerde die met een dunk op aangeven van JS Nash. En toen Wilson even  later zijn enige driepunter van de wedstrijd maakte en Tucker een aanvallende fout beging, leek het niet mis te kunnen gaan. 45.5 seconden, een punt voor en balbezit. Drie troeven in de hand dus. Maar Wilson maakte lopen en Dean Oliver knalde een driepunter binnen voor 70-72.

Maar nóg was het niet over voor Leiden. Nash penetreerde perfect en vond de helemaal vrijstaande Steve Ross in driepuntsland (FOTO GERT ARKENSTEIJN). Maar het zat er - zoals gezegd - dit keer niet in bij Ross. Het schot ging mis en er restte weinig anders dan fouten maken en hopen. Maar dat spelletje gaat negen van de tien keer mis. Zo ook nu.

JAN VAN DER NAT

Meer nieuwsberichten