LEIDEN – Toen de ogen waren uitgewreven na een prachtig eerste kwart, werd Zorg en Zekerheid Leiden tegen BS Weert toch een ‘normale’ wedstrijd.

In het geval van Leiden hoort daar een stukje spanning bij, dat niet goed is voor mensen met een zwak hart. Het kostte andermaal bloed en zweet, maar de tranen bleven voor de derde keer op rij achterwege: 80-77.


Met de nieuwe overwinning nestelde Zorg en Zekerheid Leiden zich stevig in de top-vier. Er had zelf een sterke top-drie notering in kunnen zitten, maar in Leeuwarden haalde Magixx een huzarenstukje uit door in het vierde kwart een achterstand van negentien punten weg te werken. Neemt natuurlijk niet weg dat Leiden volop meedoet in de strijd om de betere plaatsen in de Dutch Basketball League. Komende week is twee keer EiffelTowers Den Bosch de tegenstander en dan staat plaats twee, achter het ongenaakbare GasTerra Flames, op het spel.


Zorg en Zekerheid Leiden tegen Basketball Stars Weert werd een bijzondere wedstrijd. Dat kwam door de fabelachtige start van de Leidse ploeg. Onder het toeziend oog van onder anderen oud-speler Danny Gibson, die een vrij weekeinde te baat nam om de verjaardag van zijn maatje Monta McGhee te vieren en bij zijn officiële afscheid van het Leidse publiek een staande ovatie kreeg, vertrok de ploeg van Toon van Helfteren als een pijl uit een boog.


De ene aanval in het eerste kwart was nog mooier dan de andere met als hoogtepunten een superdunk van Worthy de Jong en een 1-2-3-aanval om in een lijstje te zetten. Het was bijna surrealistisch wat de ploeg de 1.200 toeschouwers in de op een enkel plekje na uitverkochte Vijf Meihal voorschotelde. Nog voor het einde van de eerste periode was Weert gedubbeld bij 32-16. De Limburgers trokken nog even bij, maar de 35-22 tussenstand was indrukwekkend.


Het was overigens nog geen record voor Zorg en Zekerheid Leiden, want precies vier jaar geleden kwamen er in Den Bosch een keer veertig Leidse punten op het scorebord in een zeer memorabele wedstrijd. Iedereen in de Vijf Meihal was zich er echter van bewust, dat dit hoge niveau niet vol te houden was. En onder ‘iedereen’ viel ook de ploeg van coach Terence Stansbury. Dertien punten is tenslotte een overbrugbare achterstand.


En dat bleek al in het tweede kwart. Hoewel Arvin Slagter twee driepunters toevoegde aan de drie (De Jong en McGhee 2), die al in de boeken stonden, viel het totale schot duidelijk minder en knabbelde Weert zes punten van de achterstand af, zodat het bij de rust met 49-44 gewoon weer een echte wedstrijd was.


Aan Limburgse zijde was de kleine Glenn Stokes andermaal de grote plaaggeest voor Zorg en Zekerheid Leiden. Net als in de eerste wedstrijd tussen beide teams, op 2 oktober in Weert, zou de Amerikaan die slechts anderhalve minuut rust kreeg, afsluiten op 28 punten. De belangrijkste daarvan vielen laat in de wedstrijd, toen het duel werd getransformeerd in een echte thriller.


Dat werd het eigenlijk al direct na de rust. Leiden kon met name Stokes niet in bedwang houden en Weert kreeg ook nog eens belangrijke inbreng van Lawrence Hamm. Maar het was toch vooral de slechts 1.72 lange Stokes, die voor de meeste problemen zorgde en af en toe coach Toon van Helfteren tot wanhoop dreef. Vooral toen de Limburgse aanvalsleider er in de laatste drie minuten van het derde kwart drie driepunters op rij ingooide. De tweede was zelfs goed voor de eerste voorsprong van Weert in de wedstrijd: 58-60.


In het laatste deel concentreerde Weert-coach Stansbury zich vooral op het afstoppen van Leiden en op de rebound. En dat had met Lawrence Hamm, Donte Minter en Kenneth van Kempen, die verrassend veel minuten (twintig) mocht maken, succes. De Leidse aanval kreeg steeds meer problemen, de driepunter viel in tegenstelling tot de eerste helft niet en omdat Weert zijn punten bleef maken was het halverwege het vierde kwart 67-71.


Maar verder dan die vier punten kwam het niet. Ross Bekkering bewees zijn kwaliteit in de defensie, pakte drie sterke rebounds op rij en Zorg en Zekerheid Leiden greep de voorsprong terug. Het werd zelfs 76-71, maar tijd om adem te halen kreeg de ploeg niet. Junior Hairston en even daarna Stokes met wat zijn laatste veldscore in de wedstrijd zou worden, zetten op twintig seconden van het einde 77-75 op het bord.


In zo’n situatie moet je je zenuwen honderd procent in bedwang houden. Arvin Slagter deed dat aan de vrije worplijn, waar hij twee keer de bal loepzuiver door het netje liet glijden. Stokes deed aan de andere kant hetzelfde, maar toen Slagter nóg een keer naar de lijn mocht was het over en uit. De eerste was raak en de tweede werd een prooi voor Seamus Boxley: 80-77.


JAN VAN DER NAT
FOTO’S: RICHARD KOOLEN

Meer nieuwsberichten