Er is een stelregel in de sport dat je een wedstrijd niet verliest door de scheidsrechters, maar daar zal in kringen van Zorg en Zekerheid Leiden na de trieste nederlaag bij Omniworld (88-87) anders over worden gedacht. Iedereen heeft mindere momenten in een zwaar seizoen als dat in de FEB Eredivisie, maar dat met name de heren Kraaijeveld en Van den Eijnden in de slotminuten van dit duel een dieptepunt moeten beleven, deed wel heel erg pijn. Zeker een handvol, minimaal discutábele beslissingen bleken van grote invloed op het uiteindelijke resultaat. Het zou wel eens kunnen dat die paar minuten hebben beslist van al dan niet deelnemen aan de playoffs. En wie zou dat op zijn geweten willen hebben?

IN DE RUBRIEK FOTO'S EEN REPORTAGE VAN GERT ARKENSTEIJN 

Natuurlijk mag je de schuld van zo'n zure nederlaag, die extra pijn deed door de winst van Woon! Aris in Amsterdam, niet alleen in de tas stoppen van de scheidsrechters. Zorg en Zekerheid liet bijvoorbeeld een voorsprong van elf punten (vierde minuut, tweede kwart) glippen en kon ook het kleinere verschil aan het einde van het derde kwart (59-62) niet vasthouden, waardoor er bij een negatief gat van acht punten (76-68) geforceerd moest worden. Maar toch, in een wedstrijd waarin heel veel op het spel staat, mag je op z'n minst rekenen op een eerlijke ‘juridische' behandeling. In de Almeerse sporthal Waterwijk, waar 150 Leiduuhh-fans zorgden voor een ‘thuissfeer', was echter sprake van rechtsongelijkheid.

En de gevolgen daarvan zijn vooralsnog groot. Oké, er zijn nog diverse scenario's mogelijk op de laatste twee speeldagen van de reguliere competitie, maar de 88-87 in Almere duwde ZZ Leiden weer terug naar het trio, waarvoor volgende week zaterdag de vakantie begint. Het is natuurlijk nog niet zo ver, maar het zou voor de ploeg van Ivo Boom een vette teleurstelling zijn na de prachtige resultaten tegen Amsterdam en Hanzevast.

Met name veel fans leefden al een beetje in de zevende hemel. Maar de huid van een beer mag nu eenmaal niet worden verkocht, voordat het beest is geschoten. Natuurlijk, áls Woon! Aris zou verliezen in Amsterdam en Rotterdam zóu de punten ophalen in Zwolle, ja dan... Maar er moest uiteraard wel ‘even' gewonnen worden in Almere. Dat leek haalbaar, gezien de fysieke situatie in de ploeg van Marco van den Berg, die Terry Sas, Terence Herbert en voor de helft ook Mike Nahar moest missen.

Maar ook ZZ Leiden loopt fysiek op zijn laatste benen. JS kon weer spelen - hij startte zelfs - en ook Nick Curtis is er weer behoorlijk aan toe. Maar ook bij anderen blijkt het loodzware seizoen nu toch zijn tol te gaan eisen. Shelton Colwell heeft problemen met vocht in de knie, terwijl bijvoorbeeld Sjors Besseling en Aron Royé het niet konden opbrengen om twee dagen na de krachtsexplosie tegen Hanzevast wéér een topprestatie te leveren. Je kunt het ze onmogelijk kwalijk nemen.

Toch ging het in de beginfase prima. De openingszet was weliswaar voor Omniworld, maar Zorg en Zekerheid nam de leidsels snel over en controleerde het duel tot halverwege het tweede kwart, waarin zelfs een maximale voorsprong van elf punten werd bereikt. Daarvan werden er in het verdere verloop van die tweede periode echter tien ingeleverd, zodat het bij rust allemaal weer open was: 41-42.

In het derde kwart ging het om en om. De voorsprong wisselde vier keer van eigenaar en vijf keer stond er een gelijke stand op het scorebord. Het was net aan, maar Zorg en Zekerheid behield de leiding. Tot plotseling Josh Mueller zich met de wedstrijd ging bemoeien. Het vierde kwart werd zíjn periode. De kleine Amerikaan met het jaren zeventig kapsel, was nog nauwelijks gesignaleerd in het duel, maar bleek een voor ZZ Leiden dodelijke driepunter in huis te hebben en daarnaast ook van dichtbij en vanachter de vrije worplijn te kunnen scoren. Vijftien punten liefst kwamen er in die laatste periode achter zijn naam te staan, ongetwijfeld zijn productiefste kwart sinds zijn entree in Almere in januari.

Met nog vijf minuten te gaan stond ZZ Leiden op de grootste achterstand: acht punten. Maar ondanks het feit dat JS Nash er helemaal doorheen zat en Shelton Colwell echt niet meer verder kon, wilde ZZ Leiden niet van opgeven weten. Donald Wilson met twee driepunters en Mick Burger, ook met een drietje, zorgden toch weer voor aansluiting. Burger speelde trouwens een dijk van een wedstrijd en schoot tegen honderd procent twee twee- en vier driepunters binnen.

JS Nash - waar hij de kracht vandaan haalde was een raadsel - reageerde zijn terechte woede over de arbitrale miskleunen af met een perfect slotvuurwerk. Een kruip-door-sluip-door layup, zoals alleen híj dat kan en twee loepzuivere driepunters in grote haast geschoten, verdienden gewoon een beloning. Maar die kwam er niet, omdat er noodzakelijkerwijs persoonlijke fouten gemaakt moesten worden om de klok te stoppen, waarna Mueller (4) en Paben (2) koel bleven bij het nemen van de vrije worpen.

Ja, en als dan de ultieme persoonlijke fout, die misschien, heel misschien nog een klein kansje had opgeleverd, gewoon niet wordt gefloten, mag je diep teleurgesteld en ook heel erg boos zijn en begrijp je waarom het de laatste jaren zo moeilijk is om een scheidsrechter van het jaar te kiezen en een grote meerderheid die optie blanco laat op het verliezingsformulier. Maar je weet ook dat je nog (even) verder moet. Maandag is het weer business as usual tegen EiffelTowers.

JAN VAN DER NAT

Meer nieuwsberichten