Bericht
Thuisvoordeel na prachtige zege
GRONINGEN - Het verschil tussen 'moeten' en 'mogen' kwam zaterdag in het bomvolle Martiniplaza, waar Zorg en Zekerheid de halve finales van de play-offs perfect begon met een 67-76 zege, duidelijk aan het licht.
Na het mislopen van de beker 'moet' GasTerra Flames kampioen worden. Voor Zorg en Zekerheid hoeft na het winnen van de beker, het bereiken van de laatste vier en het incasseren van de belangrijkste persoonlijke prijzen, niets meer en 'mag' alles.
Misschien was dat wel de verklaring, waarom het na de eerste wedstrijd in de halve finales van de play-offs 'gewoon' 1-0 is voor Leiden. De druk is voor de Groningse ploeg enorm en dat is niet zo gek als je tevoren de doelstelling hebt om kampioen te worden en de bekerfinale te halen. Misschien zat daar wel het voordeel in voor Zorg en Zekerheid Leiden: de druk bij de tegenstander.
Het zou niet de eerste keer zijn dat een favoriet bezwijkt onder de druk. Zover is het natuurlijk nog lang niet, maar een serie beginnen met een uitoverwinning is natuurlijk wel heel lekker en met een bezoek aan de kolkende Vijf Meihal voor de boeg voor in feite een 'must win' wedstrijd kan de druk bij GasTerra alleen maar groter maken.
Vriend en vijand waren het erover eens dat de overwinning van Zorg en Zekerheid Leiden dikverdiend was. Natuurlijk kwam het - in de ogen van de Groningse fans - vooral omdat hun ploeg slecht had gespeeld. Maar dat excuus was er ook op 8 november, toen Leiden Martiniplaza verliet met winst na verlenging en op 26 maart, toen Leiden zich ten koste van Groningen plaatste voor de bekerfinale.
Het is natuurlijk voor een doorgewinterde fan moeilijk om zijn gekleurde bril af te zetten, maar om de oorzaak alleen maar bij het 'falen' van GasTerra Flames te zoeken is kortzichtig en bovendien een belediging voor Leiden. Want je speelt nu eenmaal, zoals je tegenstander het toelaat en na drie keer zal moeten worden erkend, dat de ploeg van Van Helfteren eenvoudig niet wil dat Groningen in zijn eigen spel kan komen.
Het hoeft geen betoog dat Marco van den Berg een puik gezelschap basketballers om zich heen heeft verzameld. Individueel de beste groep in Nederland, al kwam EiffelTowers Den Bosch natuurlijk heel dicht in de buurt, zo er niet overheen. Maar een groep goede spelers is niet voldoende. Alleen als team kun je je uiteindelijk doel bereiken. En dat gaat verder dan gezellig met elkaar omgaan. Dat gaat tot het gaatje.
Dat betekent op een training keihard werken en dezelfde gedrevenheid tonen als nodig is om grote wedstrijden te winnen. Zoals Leiden de afgelopen week liet zien als tijdens de partijvormen een bal werd gemist, een aanval niet goed werd gelopen of een fout niet werd aangegeven. Meer dan ooit toonden sommige spelers dan ze absoluut geen genoegen wilden nemen met een bijrol en dat het 'Elke wedstrijd is vanaf nu een feestje' (Toon van Helfteren) alleen waarde heeft bij een overwinning.
De spelers van Zorg en Zekerheid hebben zich één doel gesteld: het halen van 'The Big Final'. Op weg naar de ultieme serie van het seizoen werd zaterdagavond in Martiniplaza de eerste belangrijke stap gezet. Op overtuigende wijze. Had GasTerra-coach Marco van den Berg in Almere geen antwoord op de zoneverdediging, omdat het schot niet viel, dit keer konden zijn schutters andermaal niet overweg met de strakke Leidse verdediging. De Groningse schutters Bostain, Bauscher, Ross (weer fit) en Blue kregen geen centimeter ruimte. Het gevolg was dat de schoten, die er kwamen, vaak niet goed uitgespeeld waren of genomen moesten worden onder druk van de schotklok.
Van den Berg had echter geen andere keus dan te blijven vertrouwen op zijn schutters. Het gemis van center Matt Haryasz, die volgens de laatste berichten over een weekje van zijn gips wordt verlost, is natuurlijk gevoelig en kan niet worden gecompenseerd. Jason Ellis knapt nu het meeste werk onder de borden op, maar is niet de echte oplossing. Vandaar dat voorvolgend seizoen in Groningen de namen circuleren van Ramon van de Hare en Patrick Hilliman als back-up voor Haryasz en tevens de vijfde speler met een Nederlands paspoort, zoals de FEB dan eist.
Zorg en Zekerheid Leiden had al snel de zaken op orde en begon keihard te verdedigen na de openingspunten van Jason Ellis. GasTerra wist zich geen raad en in hoog tempo sloeg de Leidse ploeg direct al een fors gat. Van den Berg had klaarblijkelijk geen alternatief plan klaar en wachtte heel lang met het nemen van een time-out. Pas bij 5-16 (het was 3-16 geweest na driepunters van Boxley en LeMelle, onderbroken door een score van Gibson) haalde hij zijn ploeg naar de kant. Maar het ging daarna niet beter, al was het alleen maar omdat Danny Gibson de 4.000 in Martiniplaza liet zien, dat hij terecht is uitgeroepen tot MVP van de eredivisie. Bij de eerste onderbreking stonden de elf punten verschil nog steeds op het scorebord: 12-23.
En het werd nog veel erger voor de thuisploeg, want Zorg en Zekerheid Leiden opende het tweede kwart met een driepunter van Terry Sas en - na een score van Ross - eentje van Gibson voor 14-29. Het werd maximaal zelfs zeventien punten verschil bij 16-33. Iedereen vroeg zich af, wanneer het zou gaan draaien bij GasTerra. Dat moment kwam, zij het niet helemaal op eigen kracht. Er werd af en toe kinderachtig gefloten en dat bracht Leiden wat in de problemen. Te veel fouten in de eerste helft zouden later pijn kunnen gaan doen. Er werd daarom iets voorzichtiger opgetreden in de defensie en dat was de ruimte die GasTerra nodig had. Een run van 15-0 zorgde voor 31-33.
Toch behield Zorg en Zekerheid de voorsprong. Met drie uit vier vrije worpen en een driepunter stopte Seamus Boxley op grootste wijze de Groningse run. Leiden leek daarmee met een voorsprong van acht punten te gaan rusten, maar Tim Blue schoot vanaf de middellijn in de zoemer nog raak voor de ruststand van 34-39. En er dreigde dus foutenlast met Grace op drie en vier spelers op twee fouten.
In een dergelijke situatie is de openingsfase van het derde kwart vaak van groot belang. Zorg en Zekerheid kwam daar goed doorheen. Via een driepunter van Bostain nam GasTerra bij 46-45 weliswaar weer een voorsprong sinds de 3-0, maar verder lieten de excellerende Danny Gibson en zijn mannen het niet komen. Eén punten voorsprong, meer werd Groningen niet gegund.
Die voorsprong werd door een Groningse fan gevierd met het afsteken van een confettikanon, hetgeen voor hoofdscheidsrechter Karel Kraaijeveld - in combinatie met een papieren vliegtuigje... - al voldoende was om te dreigen met het staken van de wedstrijd, terwijl er toch wel andere zaken waren, waarop de arbitrale interesse zich had kunnen richten.
Zorg en Zekerheid hield aan het einde van het derde kwart nog driepuntjes (53-56) over, maar er gingen steeds meer foutenlampjes branden op het scorebord: vier voor de sterk verdedigende Jeroen Slor en ook Monta McGhee (niet heel goed, maar wat heeft die man een hart!) kreeg zijn vierde, ook al mocht daar de kwalificatie 'belachelijk' aan worden toegekend. Net als later aan de derde fout van Gibson, die Bostain maximaal met de borstharen aanraakte...
Maar het was allemaal niet voldoende voor de Groningse ploeg, die dezelfde fout maakte als eerder in Almere. Er werden in het vierde kwart te weinig persoonlijke fouten uitgelokt, waardoor Leiden net als toen in de laatste minuten fouten kon maken, die geen vrije worpen opleverden. Dat is dom in een wedstrijd, die close is. En dat zoiets één keer gebeurt, nou ja. Maar twee keer achter elkaar...?
Zorg en Zekerheid maakte het karwei met verve af. Steeds als Groningen dreigde aan te sluiten werd het gaatje weer opengetrokken. Door Ronny LeMelle met een driepunter, door Johan Kuijper met vier van zijn acht op acht rake vrije worpen en natuurlijk door Danny Gibson. Ook de laatste wanhoopspoging van Jason Dourisseau (zes punten kort achter elkaar) werd verwerkt en toen er nog slechts tweehonderd toeschouwers (...) herrie maakten in het lamgeslagen Martiniplaza, strooide LeMelle met vier vrije worpen nog wat extra zout in de gapende wonden: 67-76.
JAN VAN DER NAT