LEIDEN – Terwijl verzorger Cees Damen zijn knieën in het ijs zette, keek Seamus Boxley bijna wezenloos voor zich uit. Hij kon letterlijk geen pap meer zeggen, zó diep was hij gegaan in de vijfde finalewedstrijd.

Maar de beloning was er. Met hem als topscorer won Zorg en Zekerheid Leiden met 75-64, is het nu 3-2 in Leids voordeel en is de ploeg nog slechts één overwinning verwijderd van het kampioenschap.


Zaterdag zou het al kunnen gebeuren, maar winnen in Martiniplaza in Groningen is natuurlijk geen sinecure, al flikte Leiden het al eerder in het seizoen en lukte het ook vorig jaar een keer tijdens de play-offs, toen in de halve finale.


Misschien is er wel niets mooier dan juist in het hol van de leeuw het grootste succes van het seizoen binnen slepen, maar aan de andere kant zou het ook fantastisch zijn, wanneer dit seizoen nog één keer het dak van de Vijf Meihal eraf zou gaan na de allesbeslissende wedstrijd op zondag.


Voorlopig is er voor Seamus Boxley en zijn ploeggenoten een week rust en dat is hard nodig, want de vijf wedstrijden in acht dagen tijd hebben hun tol geëist. Je zag het zaterdag al na wedstrijd 4 in Groningen. Vermoeide gezichten, een pijntje hier en een pijntje daar. Logisch na zo veel inspanning.


Maar zondagmiddag in de Vijf Meihal stonden ze er weer. Uitgewaaid tijdens een strandwandeling en uitgerust zo veel als maar mogelijk was. Het moest nu eenmaal, omdat de NOS dat wilde en de FEB (de gezamenlijkheid van de eredivisieclubs) daarmee akkoord ging.


Een verkeerde vorm van democratie, concludeerde Leiden-coach Toon van Helfteren na de zaterdagwedstrijd in Groningen. ‘Dit wordt in oktober mede beslist door vertegenwoordigers van clubs, waarvan men dan al weet dat ze niet in de finale zullen spelen. Misschien dat een volgende keer ook de coaches eens iets gevraagd kan worden...’ Naast hem knikte Marco van den Berg, de coach van GasTerra, instemmend.


De wedstrijd van zondag in de bij voorverkoop al stijf uitverkochte Vijf Meihal, kende een begin, dat verdacht veel leek op de opening van zaterdag. Ook nu had GasTerra – via ondermeer twee driepunters van Robby Bostain – het meest te vertellen in de eerste minuten. Het verschil werd door Turek zelfs maximaal tien punten.


Maar in deze serie herhaalt de Groningse ploeg zich voortdurend. Een voorsprong is niet besteed aan de mannen van Marco van den Berg, die zelf meestal niet te beroerd is om door een time-out of wissels het verband uit zijn team te halen en de opponent de kans te geven terug te komen.
Het gebeurde ook nu weer. Na 15-25 waren de laatste zeven punten van het eerste kwart voor Zorg en Zekerheid Leiden, waarna Terry Sas met de eerste actie van het tweede kwart de 10-0 run completeerde via een driepunter: 25-25.


Vanaf dat moment werd het een heerlijk basketballgevecht, waarbij in tegenstelling tot zaterdag de scheidsrechters begrepen dat een basketballwedstrijd gespeeld wordt door spelers en coaches en niet door drie mannen in een oranje shirt. Er mocht dus het een en ander en wanneer niemand daar problemen mee heeft, hoort dat ook zo te gaan.


Leiden ging met een piepkleine voorsprong (37-36) naar de kleedkamer, maar had GasTerra dus in de kraag gevat met het voornemen niet meer los te laten. Groningen in thuis- of uitwedstrijden is een wereld van verschil. Op vreemd terrein voelt de ploeg zich niet senang, met als gevolg dat er sinds 6 april (Landstede) niet meer buiten Martiniplaza is gewonnen.


Met al zes uitnederlagen in de play-offs tot nu toe kan geen sprake meer zijn van toeval. Het kan de entourage in de fraaie Groningse hal zijn of misschien wel een soort pleinvrees bij de tegenstander in die enorme ruimte, waardoor er meer uit wordt gehaald in eigen omgeving. In deze serie kun je de oorzaak ook zoeken in Leiden.


De fans van GasTerra hoeven maar een poging te doen om hun ploeg te gaan aanmoedigen of de mannen van het geluid trekken de schuiven verder open, waarna het Leidse publiek de aanmoedigingen overneemt voor de eigen ploeg. Het ‘Leiduhh, Leiduhh’ was dan ook niet van de lucht zondagmiddag.


En op die golven van geluid dreef de ploeg naar een voorsprong, die in het derde kwart maximaal zeven punten zou bedragen. Dat verschil kwam op het bord bij 52-45 door een driepunter van Terry Sas in het signaal van de 24-seconden. Even later knalde hij er nóg eentje binnen, daarbij zijn mooie rol als schutter pur sang nog eens bevestigend.


In het laatste kwart kwam het neer op inzet. De pijntjes werden verbeten of hersteld, zoals de overstrekte linkerknie van Monta McGhee, in de wetenschap dat de klok de grote vriend was van de ploeg, die voor stond. En dat was Zorg en Zekerheid Leiden.


Met een tomeloze inzet werd de voorsprong verdedigd. Fouten werden gemaakt op de juiste tegenstanders, de mannen die het meest staan te prutsen aan de vrije-worplijn bij de Groningse ploeg, die zoals gebruikelijk de vrije worpen hopeloos nam (54.2 procent). Leiden beheerst dat aspect een stuk beter. Ross Bekkering liet er – heel ongebruikelijk voor hem - weliswaar twee liggen, maar als geheel ging het prima.


De beslissing viel vier minuten voor tijd. Boxley gooide een knappe driepunter raak en reageerde direct daarna alert bij een rebound en scoorde. Vijf punten op rij voor hem dus en een gat van tien bij 70-60. Daarmee was het geloof weg bij Groningen, hetgeen zeer duidelijk werd geïllustreerd door John Turek en Matt Bauscher, die samen vier vrije worpen verprutsten en de laatste twijfels wegnamen.


JAN VAN DER NAT
FOTO'S: RICHARD KOOLEN

Meer nieuwsberichten