Het interview heeft even op zich laten wachten, maar hier is dan uiteindelijk een verslag van het vraaggesprek dat Ruud Fray had met Whit Holcomb. De guard kwam vorig jaar uit voor Leeuwarden en speelt sinds het begin van dit seizoen voor ZZ Leiden. Hij werd gekozen tot speler van de maand februari waarin het aantal assists (beslissende pass waaruit een andere speler scoort) opviel. Een belangrijke skill voor een spelverdeler.

Hoog tijd voor een nadere kennismaking.



SPELER VAN DE MAAND FEBRUARI: WHIT HOLCOMB-FAYE 

,,Het publiek is een van de redenen dat ik naar Leiden ben gekomen. Fantastische fans! Ook in de tijden dat het niet zo lekker loopt staan ze als een man achter het team. Zaterdag, tijdens en na de wedstrijd tegen De Helder Kings, ging het dak er helemaal af. Wat een sfeer!”

(,,I have always liked to play in front of large crowds.” Whit in Duitsland 2010)

Op de maandag na de show tegen de Kings spreek ik  Whit Holcomb-Faye. De 1.85 m. lange point guard begint het steeds meer naar zijn zin te krijgen hier. ,,Het team groeit en we worden alleen maar beter. De rek is er nog lang niet uit.”

Whit groeide op in Winston Salem, een stad bijna twee keer zo groot als Leiden. ,,Er was weinig of niets te doen daar in North Carolina. We gingen vaak naar de sporthal om te  basketballen. Een van de gasten waar ik bijna tien jaar mee speelde was Chris Paul. Hij werd een van de beste Amerikaanse spelers die voor de Los Angeles Clippers is gaan spelen en ook in het nationale Amerikaanse team zat. Mijn vader was basketballcoach en mijn broer balde ook. Mijn moeder vond het een mooie sport. Thuis hadden we het over basketball, soms over basketball en als er geen ander gespreksonderwerp hadden kwam basketball ter sprake. Mijn vader en broer coachen nog trouwens. Ik had een hele leuke en onbezorgde jeugd in een warm gezin. Mijn moeder is pas nog overgekomen om eens te zien hoe het met me ging. Leuk.”

Holcomb-Faye heeft voor Nederland ook in Duitsland en Oostenrijk gespeeld. Nederland bevalt hem beter: ,,Ja, de mensen zijn hier vriendelijker en meer open. Ze zijn ook sympathieker tegenover Amerikanen. Ik vind het hier enorm leuk, als je de regen even wegdenkt.” Whit schiet in de lach als ik hem om het meest kenmerkende van Nederland vraag. ,,Joh, die verrekte fietsen. Overal en altijd zie je die krengen. Een chaos. Je hoort ze niet aankomen en pas op als je wilt oversteken he!”

Vanaf het begin is er in het veld een klik met Josh Duinker. Er lijkt soms een soort telepathische band te zijn. Whit lijkt in een fractie van een seconde te weten wat Duinker gaat doen en de vlijmscherpe pass is al onderweg. ,,Op de een of ander manier heb ik bij elk team dat gevoel met een teammaat gehad: vorig jaar was het Jerrell Williams, hier is het Josh.

(,,I threw Chris Oliver (ex-team mate) an alley-oop in every game which kind of became our trademark.” Whit 2010)

Zal ik je eens wat zeggen? De wedstrijd tegen Den Bosch die we net verloren was het keerpunt van het seizoen. We hebben toen bewezen dat we veel meer kunnen dan menigeen denkt. DeJuan Wright  komt erbij en we eindigen op plaats nummer een. Kampioen ja.” Dat er dan van hem verwacht wordt op het bordes te staan van het Stadhuis was nog onbekend voor hem, maar het lijkt hem wel wat. ,,Ik ben ook naar Leiden gekomen om kampioen te worden.

Zoals dit seizoen gebruikelijk eindigen we met de vaste vragenrubriek.

Beste film ooit: The Bourne Identity serie met Matt Damon.

Favoriete muziek: Dave Mathews band, Maroon 5, Coldplay.

Favoriete eten: Japans en dan met name sushi. Mexicaans zeer zeker ook, maar dan wel op de manier waarop ik het klaar maak.

Beste basketballspeler: Kobe Bryant.

Hobby’s: naar het strand gaan als het mooi weer is, films kijken en als ik vakantie heb vrienden bezoeken. Ik heb in de loop der jaren best veel vrienden gemaakt onder “(oud)collega basketballers en het is dan leuk bij elkaar op visite te gaan

Toekomst: Ik wil steden als Londen, Madrid en Barcelona zien. Ook wil ik, net als mijn vader en broer, gaan coachen. In het veld ben je als point guard ook als vaak een soort coach. Ik heb veel coaches meegemaakt en van iedereen leer je wat. Dat is mijn voordeel.

De fans: zoals ik al zei: ze zijn fantastisch. Als we na de  wedstrijd door de kantine lopen worden ze helemaal gek lijkt het: high fives, schouderklopjes en getoeter in onze oren. Als we verloren hebben zie ik het minder zitten: ik kan niet tegen mijn verlies

Ik pikte de laatste tien minuten van de training nog even mee. Whit nam achteloos vrije worpen. Elf keer achter elkaar gooide hij raak; niet een keer raakte de bal de ring, alleen het geruis van het netje was te horen. Zo doe je dat dus.

Beste Whit, leid de weg naar het kampioenschap alsjeblieft.

Ruud Fray

Meer nieuwsberichten