Speler van de maand februari

Mike Schachtner: speler van de maand februari

Mike groeide op in het kleine dorpje Somerset, Wisconsin. Zijn ouders hadden er een boerderij en hij bracht zijn jeugd door tussen de koeien, mais- en sojabonenvelden.
Een druk huishouden voor de Schachtners  als je bedenkt dat Mike nog vier oudere zussen en een oudere broer heeft. Ze noemen hem nog steeds liefkozend "ons kleine broertje". Ook in Wisconsin zijn de Amerikanen gek op American football en basketball. Begrijpelijkerwijs koos Mike voor de sport van de lange mannen. Vier jaar basketbalde hij voor de Wisconsin University en dat zeker niet onverdienstelijk. Op de eeuwige ranglijst staat hij nog steeds op de vijfde plaats wat betreft gescoorde punten (voor de cijferfanaten en voor degenen die denken dat de schrijver wat uit zijn duim zuigt; surf naar www.greenbayphoenix.com). Bij de thuiswedstrijden zat de halve familie op de tribune. ,,Nou en? Mijn broer komt ook altijd kijken als ik in Weert speel." Ik hoor het al zeggen. Die halve familie moest er wel vier uur voor rijden. Na de wedstrijd weer in de auto en was het "Hit the road Jack" en weer vier uur terug. Je moet er wat voor over hebben!

Het leven lachte Michael toe; met zijn studie psychologie ging het goed, basketball ging zelfs beter en hij had de luxe van een liefhebbende familie. En toch. En toch raakte hij in een diep dal. Hij werd depressief. Het moeilijkste van die tijd was misschien nog wel het ophouden van de schone schijn. Vrolijk doen, terwijl je het tegendeel bent. Zelfs zijn andere grote hobby, muziek, deed hem helemaal niets. Hij zocht en kreeg hulp. Heel langzaam klom hij uit het dal. Van huis uit was hij Christelijk opgevoed en het geloof heeft hem uiteindelijk er bovenop geholpen. Nog steeds neemt God een belangrijke plaats in zijn leven in. Nederlanders krijgen onmiddellijk de neiging hier heel cynisch en lacherig over
te doen. Als je met Michael Schachtner praat weet je dat dit een onzinnige reactie is. Mike vindt het een manier van leven en hij zal het anderen nooit proberen op te dringen.

Als zijn leven weer op de rails staat gaat hij spelen bij de Kapfenberg Bulls. Misschien gaat er niet gelijk een wereld voor je open, maar die komen uit Oostenrijk. Het communiceren gaat daar vrij moeilijk. De gemiddelde Oostenrijker spreekt best een mondje Engels, namelijk "yes" en "no". Mike past zich aan en leert al snel "ja" en "nein". Dit leidt niet tot diepgaande gesprekken. Er speelt daar slechts één Amerikaan en gezellig is anders. Hij gaat daarna anderhalf jaar bij Oradea in Roemenië spelen. Het land is arm en de mentaliteit heel anders dan onze vriend gewend is. Na een tussenstop van een half jaar in Hongarije komt dus ZZ Leiden op zijn pad. Hier voelt hij zich wél thuis. ,,Nederlanders zijn open en geïnteresseerd.
Bovendien spreken ze geloof ik allemaal Engels. De fans zijn te gek. Ik sta niet zo graag in het middelpunt, maar vind het toch wel geinig om na de wedstrijd door de kantine te lopen. Haha, al die high fives! Toen ik na de eerste wedstrijd toegezongen werd had ik het niet eens door. Dat kon toch niet voor mij zijn?" Wel dus Mike.

Schachtner is net als Ross Bekkering geïnteresseerd in de Nederlandse cultuur. Samen aten ze ooit een harinkie op de markt. Een eenmalige gebeurtenis wat Schachtner betreft. ,,Leiden is een prachtige oude stad. De grachten en de huizen zijn schitterend. Al die fietsen maken het wel een gekkenhuis, maar ik heb ook maar zo'n ding aangeschaft. Mijn vrouw Andrea zit in haar laatste fase van haar opleiding tot begeleider van drugs- en alcoholverslaafden. Als ik in Nederland blijf ballen komt ze misschien over. Het lijkt me fantastisch om haar Nederland en Leiden te laten zien. (Laatste nieuws: surprise, surprise! Andrea komt geheel onverwacht een weekje over en gaat pas na de wedstrijd tegen Den Bosch naar huis).
Mike heeft beloofd zich, ondanks haar komst, volledig te focussen op ZZ. Daar rekenen we op meneer Schachtner.  Ze kan in ieder geval zijn lievelingsgerecht maken: gevulde taco's van moeders recept.)

Mike zou het liefst volgend jaar weer bij ZZ spelen, maar dat is nog niet duidelijk. Van zijn verre toekomst heeft hij wel een idee. ,,Ergens in de buurt van mijn geboortegrond, vrouw en kids en een grote hond erbij."

Tja, dan zie je toch een wat oudere man voor je, zittend in een schommelstoel op de veranda van zijn boerderij. Een versleten hoed op het hoofd en een pijp, gemaakt van maïskolf in zijn mond. Het moet wel heel gek zijn als hij af en toe geen kleinkind bij zich roept: ,,Weet je dat opa vroeger bij Leiduh basketball heeft gespeeld en daar een paar keer kampioen is geworden?".

Het kleintje zal zuchtend zeggen: ,,Ja opa, dat heb je al duizend keer verteld."

Ruud Fray

Meer nieuwsberichten