Op het scorebord staat nog 6:44. De op twee na laatste thuiswedstrijd van Zorg en Zekerheid zit er bijna op. Een nieuwe nederlaag lijkt te moeten worden bijgeschreven. Een andere conclusie is niet mogelijk bij de 56-71 tussenstand. De punten zijn voor Amsterdam Astronauts en de deur naar de playoffs laat voor Zorg en Zekerheid nog slechts een miniem straaltje licht door. Even daarna op 5:05 en twaalf punten, roep Ivo Boom zijn mannen nog maar een keer naar de kant. Met de moed der wanhoop natuurlijk. Maar in die zestig seconden overleg wordt ‘Het Wonder van Leiden' gesmeed. Wat niemand nog voor moeilijk houdt, gebeurt: ZZ Leiden wint alsnog de wedstrijd: 83-78.

ONDER FOTO'S EEN REPORTAGE VAN FRANS NELISSEN EN GERT ARKENSTEIJN 

Er zijn in de geschiedenis van het basketball wonderbaarlijke wedstrijden gespeeld. Wedstrijden die ‘beslist waren', maar toch nog een andere winnaar kregen. Ik herinner me uit de tijd dat de kaart van Europa nog overzichtelijk was een duel tussen Joegoslavië en Rusland, die 180 graden draaide in de laatste minuten. Zorg en Zekerheid-Astronauts van zaterdag verdient een plaatsje in die eregalerij. De beelden kunnen dan naar keuze worden ondertekend door Houdini, The Fat Lady, Yogi Berra (‘It ain't over till it's over') of liever nog door wijlen NC State-coach Jim Valvano: ‘Never ever give up'.

Er zal nog lang worden nagepraat over die laatste vijf minuten. De normaal toch redelijk spraakzame Astronauts-coach Joe Spinks stond na de wedstrijd met zijn mond vol tanden. ‘Een verklaring? Misschien morgen als ik de dvd-beelden heb gezien...' Gelaten had hij het feestje aanschouwd, dat in de bomvolle Vijf Meihal werd gevierd. Een stukje verderop nam Ivo Boom met een glimlach van oor tot oor de felicitaties in ontvangst.

Terecht natuurlijk, want hij was toch de regisseur van het geheel. Hij durfde te wisselen op cruciale momenten, spelers ‘anders' te laten spelen en zijn team een riskante full-court press op te dragen tegen een ploeg, die daar meestal wel raad mee weet. Dan moet je natuurlijk - laten we eerlijk zijn - een beetje mazzel hebben. Dan moeten je spelers het oppikken en dan gaat er een rivier van adrenaline door je lichaam als je ziet dat de teruggekeerde JS Nash en Nick Curtis (onder het toeziend oog van zijn ouders) spelen, alsof ze geen weken geblesseerd hebben moeten toekijken. Hoe Sjors Besseling en Shelton Colwell hun vorm van de laatste weken doortrekken, hoe Donald Wilson ‘het' opeens heeft na een vlakke wedstrijd tot dan en hoe Johan Kuijper en Jeremy Ormskerk er staan tegen hun oude ploeg.

Kuijper deed dat vooral in de eerste helft met een paar heerlijke scores en Ormskerk speelde eindelijk weer een keer de rol, die hem van meet af aan bij Zorg en Zekerheid is toegedicht. Hij was in de beslissende fase het rustpunt in de aanval en mikte de driepunter op 1:51 binnen, die ZZ Leiden voor het eerst sinds het goede begin van het tweede kwart een voorsprong gaf.

Maar er zijn natuurlijk geen winaars zonder verliezers. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Amsterdam dit natuurlijk nooit had mogen laten gebeuren. Natuurlijk duurt een basketballwedstrijd geen 35 minuten, maar het is voer voor psychologen om uit te zoeken, waarom de ploeg van Joe Spinks opeens alles fout deed wat daarvoor goed was gegaan. Waarom er elementaire zaken als het uitboxen van de tegenstander bij vrije worpen werden vergeten. En dat terwijl ZZ Leiden in feite de hele wedstrijd bij de Astronauts aan de ketting lag.

Natuurlijk profiteerde Zorg en Zekerheid dankbaar. Shelton Colwell gaf het startsein, kreeg onmiddellijk hulp van Jeremy Ormskerk en werd keurig opgevolgd door Donald Wilson, waarna de driepunter van Ormskerk in feite de deur dicht deed voor de Amsterdammers. De Vijf Mei Hel, met officieel 1200 toeschouwers weer helemaal vol, ontplofte en in die orgie van lawaai (FEB-voorzitter Henk Reekers: ‘Ik geloof niet dat er in de tijd van Parker hier ooit zo veel herrie is gemaakt'), ging de ploeg, die zich binnen een jaar dé aartsrivaal van ZZ Leiden mag noemen, kopje onder.

De enige oplossing was nog om Leidse spelers naar de vrije worplijn te sturen, maar toen bleek dat Besseling, Wilson, Ormskerk en Nash gewoon scoorden of dat ZZ Leiden vervolgens de rebound pakte, kon Nick Curtis met een heerlijke dunk de slagroom op de taart plaatsen.

Zorg en Zekerheid leeft nog en de strijd om de laatste playoff-plek is nog niet voorbij. Er moeten in het staartje van de competitie in elk geval nog twee punten meer gehaald worden dan Landstede en Woon! Aris. En dat kan, want sinds zaterdag is het woord ‘onmogelijk' geschrapt uit het woordenboek van ZZ Leiden.

JAN VAN DER NAT

Meer nieuwsberichten