BERGEN OP ZOOM – Zorg en Zekerheid Leiden zette zaterdagavond in de Bergse Boulevard de sportwereld op zijn kop. Niet de aanval bleek de beste verdediging, maar de verdediging bleek de beste aanval.

Omdat het aan Leidse kant defensief in orde was, werd de aanvallende onmacht verdoezeld en sleepte de ploeg van Toon van Helfteren een verdiende (dat wel), maar benauwde zege weg bij World Class Aviation Academy Giants: 64-66.


Het is hét stokpaardje van Toon van Helfteren: hou je tegenstander onder de zeventig punten en je kunt elke wedstrijd winnen. En iedere basketballcoach weet dat als het aanvallend niet lukt, je in elk geval goed kunt verdedigen. Dat kun je veertig minuten volhouden als het scorend vermogen onder de maat blijft.


Het was het verhaal van de wedstrijd voor Zorg en Zekerheid Leiden dat bovendien – en niet voor de eerste keer dit seizoen – te veel balverlies leed. Wat dat betreft staat de seizoenteller van de Leidse ploeg gemiddeld op vijftien en zaterdag in Bergen op Zoom werden liefst negentien turnovers genoteerd.


‘Als dat er nu eens een stuk of twaalf waren’, concludeerde Van Helfteren, ‘dan zou het een stuk eenvoudiger zijn. Dan hebben zij de bal een keer of zes, zeven minder en hebben wij zes, zeven aanvallen meer. En het begon al direct in het begin met twee keer balverlies van Monta McGhee en de aanvallende fout van Jesse Smith...’


Monta McGhee is Monta McGhee. Hij bezorgt de fans af en toe hartkloppingen, maar combineert zijn grillen met knappe acties, die dan weer voor een stukje Leidens Ontzet zorgen. Zijn kruip-door-sluip-door acties vinden echter ook minder waardering bij de scheidsrechters dan vorig seizoen, toen hij herhaaldelijk fouten meekreeg, waar je vraagtekens achter kon zetten. Het toneelspel levert echter nu veel minder gratis kansen op.


Ter illustratie compenseerde McGhee zaterdag zijn turnovers met de eerste driepunter aan Leidse zijde om de snelle 4-0 achterstand weg te werken. Driepunters is een ander verhaal aan Leidse zijde. De dreiging van achter de halve cirkel, die er vorig seizoen was met mannen als Gibson en LeMelle is helemaal verdwenen. Hopelijk kan Arvin Slagter, eenmaal volledig ingespeeld, voor verbetering zorgen, want tegen WCAA troffen alleen McGhee en hij een keertje doel.


Zo slecht was het dit seizoen nog niet, maar een gemiddelde van 25.3 procent over acht wedstrijden is natuurlijk beneden de maat. Juist de ‘three-ball’ is een belangrijk wapen, vooral in een competitie, waarin veel ploegen heel dicht bij elkaar liggen.

terdag verdiende ook het nog puntloze Rotterdam eigenlijk de eerste zege, nota bene tegen EiffelTowers, dat pas na verlenging de punten kon meenemen naar Den Bosch. Bij zo veel gelijkwaardigheid telt elke overwinning en zeker op vreemd terrein.


‘Je thuiswedstrijden winnen en dan uit regelmatig de punten pakken. Dat is de weg’, concludeerde Van Helfteren. ‘We hebben uit verloren in Weert en Leeuwarden en dus zou je daar later de tweede wedstrijd moeten winnen om echt mee te doen.’


De eerste punten in Bergen op Zoom werden in elk geval gepakt, ook al zocht Van Helfteren lang naar de juiste samenstelling binnen de lijnen. Hij wisselde veel en op Terry Sas – weer bij de ploeg, maar nog niet helemaal klaar – na speelde iedereen. Ook Dave Conrad, die al aan het einde van het eerste kwart uit het trainingspak mocht. De jonge forward zette de start van zijn 22e levensjaar (hij was zaterdag jarig) luister bij door ook te scoren.


Maar ook die punten konden natuurlijk de aanvallende onmacht niet verdoezelen. Gelukkig loopt het bij Giants ook niet echt lekker. De gebleven Amerikanen Brandon Griffin en Jesse Kimbrough en de teruggekeerde Tim Blue hebben nog niet de vorm van vorig seizoen. Van de nieuwe huurlingen steekt eigenlijk alleen Tyler Tiedeman zijn neus aan het venster. Blessures van Ties Theeuwkens en Djero Riedewald beperkten bovendien de mogelijkheden van coach Wierd Goedee.


Mogelijk komt Thomas Koenis daarbij. Na een scrimmage ging hij zwaar door zijn enkel. Een bezoekje aan het ziekenhuis moet uitwijzen hoe ernstig het is. Dat was overigens het enige moment, waarop het publiek zich tegen de scheidsrechters richtte. Niet dat zij er iets aan konden doen, maar verwacht werd dat ze het spel zouden stoppen, zoals dat eerder in de wedstrijd was gebeurd, toen Worthy de Jong na een botsing op de grond bleef liggen.


Het werd al met al een wedstrijd, waarin het aantal mislukte acties de geslaagde pogingen ruim overtrof. Het was en bleef daardoor ook close met 33-26 in het voordeel van WCAA als grootste verschil in de eerste helft. Dat werd echter op de valreep teniet gedaan door een driepunter van Arvin Slagter in de buzzer: 33-31.


Zorg en Zekerheid Leiden kwam goed uit de kleedkamer en maakte via Seamus Boxley en Thomas Jackson (4) de eerste zes punten van de tweede helft. Een Bergse time-out hielp niet en Leiden liep uit naar 35-44. Dat had het breekpunt kunnen en moeten zijn, maar het ging aanvallend weer mis en WCAA kroop dichterbij.


Toch behield Zorg en Zekerheid Leiden de voorsprong en bouwde die in het begin van het vierde kwart via twee scores van Ross Bekkering (de tweede op een heerlijke assist van Slagter) uit tot 46-58.


Kat-in-het-bakkie, zou je denken. Maar nee. Wéér ging het mis en op drie minuten van het einde sloot de thuisploeg – mede dankzij een technische fout van Van Helfteren – bij  61-62 gewoon weer aan. Dat ging dus in de richting van een nagelbijter in de slotfase, waarin vrije worpen een hoofdrol zouden spelen. Maar wel op een merkwaardige manier.


Tergend langzaam tikten de seconden weg. Tot er nog 5.4 op de klok stonden en Kimbrough bij 63-65 twee vrije worpen mocht nemen. Hij miste de eerste en het zou logisch zijn als hij de tweede opzettelijk zou missen en zou gokken op de rebound voor minimaal een verlenging.


Maar de spelverdeler van WCAA maakte de tweede: 64-65. De ploeg had echter te weinig fouten gemaakt om Zorg en Zekerheid Leiden naar de vrije-worplijn te kunnen sturen. In razend tempo moesten er drie fouten worden gemaakt en pas toen moest Bekkering naar de ‘charity stripe’. De klok stond inmiddels op 1.6 seconden bij 64-65.


Zelfde situatie, zelfde voortzetting. Bekkering miste de eerste en wanneer hij de tweede ‘achter op de ring’ zou hebben gegooid, zou de klok zijn gaan lopen en was de winst binnen zijn geweest. Maar hij gooide de tweede raak. Time-out WCAA Giants en daarna de bal voor inname aan de zijlijn op de aanvalshelft. Leiden speelde daardoor met vuur. Het nog snel inzetten van de lange Jesse Smith bleek de redding. Hij toucheerde de pass en de bal kwam niet meer behoorlijk in handen van een Brabantse speler.


Het werd dus weer eens een wedstrijd van bloed, zweet en tranen. Maar ach, misschien maakt dat basketball juist wel zo leuk...


JAN VAN DER NAT

 

FOTO'S: RICHARD KOOLEN

Meer nieuwsberichten