Bericht
Met opgeheven hoofd
DEN BOSCH - Als je in Den Bosch met 92-80 verliest van tweevoudig landskampioen EiffelTowers, dan mag je met opgeheven hoofd De Maaspoort verlaten. Zorg en Zekerheid mocht dat dubbel en dwars, gezien de overvolle ziekenboeg, waardoor Ivo Boom slechts over zeven echt fitte spelers kon beschikken. Zet daar tegenover een topploeg met op alle posities een dubbele bezetting en de nederlaag met twaalf punten verschil wordt een heel knappe prestatie. En wat wellicht belangrijker is: het geeft zelfvertrouwen voor de wedstrijden tegen Rotterdam Challengers en West-Brabant Giants, die de komende week op het programma staan.
Het mag natuurlijk ook wel eens een klein beetje meezitten. Op weg naar Den Bosch - wat een zaligheid om die rit nu niet eens door de week te hoeven maken - was nog niet duidelijk hoe de status van Nick Curtis (foto) was. Bij de warming up voelde hij zich goed. Nog niet helemaal pijnvrij, maar goed genoeg om een bijdrage te kunnen leveren. Veiligheidshalve hield Ivo Boom hem aan de kant bij het begin van de wedstrijd, maar toen hij hem in het tweede kwart wél liet spelen, kreeg je niet de indruk hier met een speler te doen te hebben, die een paar dagen eerder tegen Rotterdam alleen maar in het veld kon staan. Curtis zou een prima wedstrijd afleveren met 18 punten en 8 rebounds en dat was - los van het uiteindelijke resultaat - een flinke opsteker.
Zorg en Zekerheid werd in de eerste minuten van de wedstrijd overlopen door het fel startende EiffelTowers. Het werd 10-2 met voor Leiden alleen twee rake vrije worpen van Johan Kuijper. Hij was het ook die de volgende drie punten op het bord zette middels een dunk en nog een vrije worp. Daarmee werd de ‘blitzkrieg' van de Bossche ploeg een beetje ingedamd. ZZ Leiden kon vervolgens aardig blijven volgen op gepaste afstand van een puntje op tien en trok vlak voor de eerste pauze het gaatje wat dicht middels zes punten op rij van Vincent Krieger.
Boom was genoodzaakt zijn spelverdeler - bij afwezigheid van Nash en Royé - bijna de hele wedstrijd te laten spelen, zoals bijvoorbeeld ook Donald Wilson zelfs de volle veertig minuten in het veld stond. Dat was natuurlijk wat riskant, want zeker een wat oudere speler als Krieger heeft af en toe wat rust nodig. Maar wat niet kan, kan niet.
Wat dat betreft had Eiffel-coach Randy Wiel het natuurlijk een stuk eenvoudiger. Hij heeft een dubbele bezetting voor elke plek tot zijn beschikking, maar is er nog niet echt in geslaagd om zijn ideale basisvijf te formeren. Hij begon nu met Frederiks, Young, Olivier, Kurtz en Wells en wie de ploeg uit de Brabantse hoofdstad een beetje voor ogen heeft, weet dan dus dat mannen als Akerboom, Stevenson, Owens, Aarts en Tucker in trainingspak bleven. Zet er een spelverdeler bij en je hebt een ploeg, die weinig wedstrijden zal verliezen...
Vaste bezoekers van de Maaspoort zagen echter de bui al hangen, toen Wiel als gebruikelijk na zo'n acht minuten ging wisselen. Een pluk goede spelers maken nog geen team en zonder nu direct met los zand te gaan strooien, had het daarvan toch wel veel weg. ZZ Leiden vond dat prima en kwam helemaal terug in de wedstrijd, toen Mick Burger een driepunter binnenschoot voor 38-35. Op het moment dat de deuren van de kleedkamers opengingen was het 49-39 en dat was zeer aanvaardbaar.
De start na de hervatting was van Leidse zijde goed met een 0-4 en een paar kansen op meer. Dat beviel Wiel helemaal niet en hij zocht naar een opstelling, die Leiden in last kon brengen. Dat lukte. EiffelTowers ging opeens scoren en profiteerde ook van foutjes bij Leiden om aan het einde van het derde kwart op een winstzekere voorsprong te staan: 70-49.
De thuisploeg dacht daarmee van Leiden af te zijn, zoals eerder andere ploegen uit maximaal de middenmoot terecht werden gewezen in een korte periode, waarmee de trouwe supportersschare het dan maar moet doen. Natuurlijk weet je dat een verschil van 21 punten tegen een dergelijke ploeg niet meer is goed te maken. Maar ZZ Leiden wenste niet voor aap te worden gezet. En dat gebeurde ook niet. Integendeel.
Jeroen van Dorp greep zijn kans door gewoon brutaal te spelen en lak te hebben aan de reputaties, die bij Eiffel in het veld stonden. Na een wat stroeve start bewees hij zijn waarde, gooide er vier punten in, buffelde in aanval en verdediging en verdiende een nominatie voor een cultuurprijs, toen hij een charge nam na een licht zetje van een tegenstander. Zijn theatrale misbaar en geluiden waren overtuigend genoeg voor de arbitrage.
Ook Johan Kuijper speelde een prima slotkwart. Hij liet zich niet naar de achterlijn forceren om van daar een moeilijke lay-up te moeten maken, maar benutte zijn lengte volledig door gewoon onder de ring te komen en de bal binnen te dunken, zoals iedereen hem dat graag ziet doen. Omdat ook Krieger, Curtis, Chiotti en Wilson niet af wilden gaan, werd het ogenschijnlijk nog bijna een echte wedstrijd, toen het gaatje met een 0-9 run werd verkleind tot twaalf punten. Daar bleef het bij, maar als je met 92-80 verliest in Den Bosch, hoef je je echt niet te schamen.
JAN VAN DER NAT