LEIDEN - Wat kan basketball toch een mooie, maar gelijk ook krankzinnige sport zijn. Zorg en Zekerheid tegen Rotterdam Challengers was zaterdag in de kolkende Vijf Meihal een van de meest bizarre wedstrijden, die je je maar kunt voorstellen. Drie kwartier lang is het eigenlijk niet om aan te zien. Rotterdam speelt slecht (Ed Norvell was geen schim van wat hij ooit was en wellicht nog kan zijn en Nick Meyers had een ‘vrije' dag genomen), maar als je dan toch na dertig minuten met 40-51 voor staat, mag het niveau tot dan van de tegenstander worden ingevuld..., zo goed als de eindstand van 72-63 vervolgens voer voor psychologen is.

STATISTIEKEN

Een basketballwedstrijd bestaat echter uit vier kwarten en in het laatste stukje ging ZZ Leiden helemaal los. Opeens ging alles wat dertig minuten fout was gegaan goed. De schoten vielen, de vrije worpen gingen erin en er werd door de mannen van Ivo Boom verdedigd alsof hun leven ervan af hing. Rotterdam schoot in die vierde periode geen deuk meer in een pakje boter: 2 op 13 tweepunters, 0 op 6 driepunters en van de acht rake vrije worpen vielen er vijf (allemaal van Charles Richardson) in de fase dat het dak er al af ging in de Vijf Meihal.

Want het publiek was natuurlijk ook een belangrijke factor. Nergens in het Nederlandse basketball vind je zo'n publiek. Ook toen het niet goed ging stonden de 1200 als één blok achter hun ploeg en toen de beer los ging deed de oude hal zijn bijnaam eer aan: de Vijf MeiHAL werd de Vijf Mei HEL. Vooral dan voor Rotterdam, dat - niet onbegrijpelijk - stuk ging in die ambiance.

De orkaan van lawaai na de score van Nick Curtis op aangeven van Aron Royé, waarmee ZZ Leiden voor het eerst in de wedstrijd op voorsprong kwam (54-53) moet tot ver in de omtrek te horen zijn geweest en als de Vijf Meihal ooit afgebroken moet worden, lijkt het verstandig dat na een wedstrijd als zaterdag te doen. Vermoedelijk zitten alle bouten dan al los.

Maar wat was het van Leidse zijde lang een beroerde wedstrijd geweest. Dertig minuten lang misschien wel het slechtste wat er in anderhalf jaar is vertoond. En juist nu was er natuurlijk hoop na vier overwinningen in zes wedstrijden, de knappe zege op Hanzevast en de dito terugkeer in de wedstrijd tegen MyGuide. Een overwinning op Rotterdam zou ZZ Leiden aansluiting geven met de middenmoot.

Het ging echter vanaf minuut één niet goed. Geen normaal schot raakte het doel. In de NBA waren ongetwijfeld de recordboeken tevoorschijn gehaald na een eerste kwart als dat ZZ Leiden afleverde. Bij ons worden bijzondere zaken niet echt bijgehouden, maar een kwart zonder veldscore en alleen zeven punten uit vrije worpen is vast er zeker uniek.

Het maffe was dat Rotterdam toen pas op dertien stond en bij een achterstand van zes punten is er natuurlijk weinig aan de hand. De Leidse improductiviteit kwam deels door het verdedigende werk van Rotterdam Challengers. ‘Wij weten', zei coach Toon van Helfteren na afloop, ‘dat we een tegenstander op een lage score kunnen houden. Maar wij hadden meer moeten scoren. De twaalf punten bij de rust hadden er twintig moeten zijn. Ik denk dat de wedstrijd voor mijn spelers maar drie kwarten duurde. Dat laatste kwart... 31 punten tegen. Dat kan natuurlijk niet. En 3 op 23 driepunters!'

Dat vierde kwart zal Van Helfteren, die 's morgen in het Leidsch Dagblad nog  eens liet weten het toch wel heel vreemd gevonden te hebben, dat hij destijds niet gevraagd was als coach voor ZZ Leiden, en zijn collega Ivo Boom nog wel eens door het hoofd spoken. De Leidse coach stond een paar keer voor een dilemma. Hij begon het kwart bijvoorbeeld zonder JS Nash.

‘Ik heb getwijfeld om hem in te zetten in dat laatste kwart. Aron en Vinnie deden het prima en JS had daar vrede mee.' Met het buiten zinnen rakende publiek kon de Amerikaan constateren, hoe Rotterdam knap werd afgestopt, nadat Nick Curtis met vijf punten de spanning had teruggebracht en hoe vervolgens Donald Wilson in een roes raakte, ogenschijnlijk af en toe forceerde, maar bijna solo de beslissende slag uitvoerde met twaalf punten, waarvan zeven uit acht vrije worpen.

Op vier minuten van het einde besloot Boom toch te gaan roteren met zijn guards en bracht JS Nash. Voor zover nog nodig bleek dat het nekschot te zijn voor Rotterdam, want helemaal in zijn eentje verzorgde Nash vervolgens de laatste negen Leidse punten van de wedstrijd. Rotterdam kwam niet verder dan wat vrije worpen van Richardson, maar dat waren nauwelijks nog speldenprikken.

Op dat moment vierden de fans al lang hun feestje. Niet alleen vanwege de overwinning, maar zeker ook vanwege de terugkeer van Sjors Besseling. Omdat zijn terugkeer nabij was, leek het Ivo Boom goed hem de warming-up mee te laten doen en hem te laten voorstellen bij de introductie. Gewoon om het gevoel weer te krijgen.

‘Het kostte moeite hem daarvan te overtuigen', zei Boom later. ‘Maar in de rust zag ik hoe hij zich zat te verbijten. Cees (de verzorger, jn) zag dat ook en zei, dat als ik hem een minuutje wilde laten spelen, dat dat kon.' Dat minuutje werden er ruim vier in het derde kwart, tot grote vreugde van de fans, die al een paar keer zingend hadden gevraagd om de rentree van de Hagenaar. Besseling rondde zijn korte optreden zelfs af met zijn eerste punten (foto) in het seizoen en niets lijkt in de weg te staan om hem binnen een paar weken weer als een vaste waarde te kunnen gaan beschouwen.

JAN VAN DER NAT

Meer nieuwsberichten