GRONINGEN – Zes gespeeld, zes keer winst voor de thuisclub. Als basketball wiskunde zou zijn geweest, was het duidelijk dat Zorg en Zekerheid Leiden zondag de zevende en alles beslissende wedstrijd gaat winnen.
 

Maar zó eenvoudig is het natuurlijk niet. De 63-57 overwinning van GasTerra Flames in wedstrijd nummer zes, mocht dan feilloos passen in de lijn van de serie, zondag wordt het een do-or-die duel, dat ongetwijfeld op het scherp van de snede zal worden uitgevochten. Het kan niet anders of de finalereeks krijgt een apotheose waar menig hart sneller van zal gaan slaan.


Je kunt er natuurlijk allerlei theorieën tegenaan gooien, maar eigenlijk snijdt niets echt hout. Oké, sinds de finale via een best-of-seven wordt gespeeld werd het zeven keer 4-3, waarvan zes keer voor de thuisspelende ploeg. Amsterdam zorgde in 2001-02 voor de enige uitzondering door de zevende wedstrijd op vreemde grond te winnen en kampioen te worden.


Er is zondagmiddag minstens één man in de Vijf Meihal aanwezig, die zich dat heel goed kan herinneren. Dat is Marco van den Berg, de coach van GasTerra Flames en toen de coach van het verliezende EiffelTowers Nijmegen...


Elk historisch feitje heeft zijn waarde en ook weer niet. Als Jason Dourisseau – de beste man van GasTerra zaterdag en in feite de matchwinnaar – geconfronteerd wordt met die zes thuiszeges, zegt hij laconiek: ‘Dus het is mogelijk om uit game 7 te winnen...’


Ach ja, niet is onmogelijk en zelfs dat niet, zei een beroemd filosoof ooit. Zo was het ook niet onmogelijk voor Zorg en Zekerheid Leiden om de zesde wedstrijd in Groningen te winnen. Maar het ging in twee korte fases even niet goed. Werd de eerste achterstand (maximaal negen punten bij 44-35) nog knap weggewerkt, de tweede keer lukte dat niet en bleek een driepunter van Jason Dourisseau het nekschot voor de Leidse ploeg.


Martiniplaza zat met 4350 toeschouwers tot de nok toe vol voor deze wedstrijd, die door GasTerra gewonnen móést en door Zorg en Zekerheid Leiden gewonnen mócht worden. Kon de thuisploeg met de druk omgaan of kon Leiden profiteren van de spanning met in de achterzak nog altijd die zevende wedstrijd in de Vijf Meihal een dag later?


Natuurlijk wilde de ploeg de titel ophalen in Groningen. Fysiek zat tenslotte niemand te wachten op nog weer een duel op de zondagmiddag. En bovendien: er is eigenlijk niets mooiers dan kampioen worden in het hol van de leeuw.


Zorg en Zekerheid begon indrukwekkend aan het duel, want de eerste twee scores waren driepunters van Monta McGhee en Worthy de Jong. Je zag de dik vierduizend Groningers op de tribunes denken: wat krijgen we nou?


Wel, Leiden wilde duidelijk maken waarvoor het voor de derde keer in een week tijd in de bus was gestapt voor de lange reis naar het hoge noorden. De ploeg van Toon van Helfteren kwam gewoon om te winnen.


Het was in het openingskwart vooral Worthy de Jong, die de thuisploeg steeds weer stof tot nadenken gaf. Zijn drietje voor 4-6 was geen vergissing, want hij peerde er even later nog twee in en zou het eerste kwart afsluiten op elf punten.


Die waren overigens nodig in de nek-aan-nek-race, die een kwartstand opleverde van 19-19 en die in het tweede kwart keurig doorging tot 30-30 bij de rust. Tot dat moment was het verschil nooit groter geweest dan drie punten en dat was in het prille begin, toen Monta McGhee het bal opende met een driepunter voor 0-3...


Bij 38-35 stonden de drie punten verschil voor het eerst aan Groningse kant op het scorebord en dat vormde de inleiding voor een dipje van Leiden, want het werd in één ruk 44-35.


Een breekpunt in de wedstrijd dus. Ja, normaal wel, maar niet als je tegen GasTerra speelt, zo mag de conclusie zijn in deze serie. De Groningse ploeg kan niet goed omgaan met een voorsprong, mede omdat de scorers van dat moment vaak gewisseld worden. Een wenkbrauwen fronsende ingreep.


Zorg en Zekerheid Leiden kon daarom weer terugkomen en sloot aan, toen Thomas Jackson bij het begin van het vierde kwart na een knappe steal voor 48-46 tekende. Toen had Leiden moeten doorgaan, maar dat lukte niet. Jason Dourisseau nam de touwtjes in handen en dwong even later met een driepunter Toon van Helfteren tot een time-out.


De technisch leider van Leiden kon niet anders, want zijn schip maakte slagzij en dreigde vol te lopen. Aanvoerder Seamus Boxley (19 punten, 9 rebounds uiteindelijk) greep de reddingsboei stevig vast, rechtte zijn rug en trok zijn ploeg mee ten aanval.


Met succes. Vijf punten van hem later sloot Zorg en Zekerheid weer een beetje aan en was er bij 58-53 nog altijd kans op een stunt. Matt Bauscher had daarop echter wat mazzel, dat de seconden lang twijfelende bal toch besloot door het netje te vallen. Dat betekende dat Leiden moest forceren.


Het kostte ondermeer Arvin Slagter zijn vijfde fout en dat zag de meerderheid van het pathetische Groningse publiek, dat hem ook in deze derde wedstrijd in Martiniplaza voordurend uitfloot, kennelijk een soort beloning voor hun ‘inspanningen’. Veel maakte het niet uit, want de tijd was te kort om nog verandering te kunnen aanbrengen in het resultaat.


Zondagmiddag vanaf half vier moet het dan echt gaan gebeuren. Tweeduizend gelukkigen zijn er bij. De rest zal voor de televisie moeten plaatsnemen, want de Vijf Meihal was zaterdag binnen een half uur uitverkocht.


JAN VAN DER NAT

Meer nieuwsberichten