Wanneer je als toerist in Parijs bent geweest, moet je de Eiffeltoren hebben gezien en wanneer je basketballfan bent anno 2007 moet je EiffelTowers hebben gezien. Het Leidse publiek, weer 1200 man sterk, kreeg die kans donderdagavond en de landskampioen van 2006 (en normaal gesproken ook van 2007) kwam, zag en overwon: 68-98. Natuurlijk was er tevoren hoop op een stunt, maar wie even de Leidse bril afzette, kon zien dat de ploeg uit Den Bosch gewoon een paar maten te groot is voor het huidige Zorg en Zekerheid.

De nederlaag viel wat ruim uit, maar dat was dan ook de enige dissonant in de andermaal gezellig volle Vijf Meihal. Verliezen doet altijd pijn, maar met een nederlaag als deze kun je gewoon vrede hebben. Dat moet je ook. ZZ Leiden mág wedstrijden als deze winnen, maar móét er staan als er tegenstanders op het Leidse parket staan, die te kloppen zijn.

EiffelTowers is dat gewoon niet. Natuurlijk, de ploeg van Randy Wiel - sinds dik twintig jaar weer terug in de hal waar hij als speler furore maakte - verloor een paar keer en ZZ Leiden was destijds dichtbij een stunt in Den Bosch, maar op de lange duur zal dit team komen bovendrijven en de andere tien kopje onder duwen.

Topbasketball in Nederland (en overal trouwens) is een kwestie van geld. Veel geld vooral. En EiffelTowers heeft veel geld. Voor Nederlandse begrippen tenminste. Ruw geschat vijf, zes keer zo veel als ZZ Leiden en dus weet Wiel zich ondergedompeld in luxe. Neem alleen maar het feit dat hij Neerlands grootste talent (Kees Akerboom), een ex-NBA'er (Sharone Wright) en een Israëlische international (Roye Berkowitz) van de bank kan laten komen. Dan kun je als ZZ Leiden best eens voor een stunt zorgen, maar dan moet alles wat er bij jou goed gaat, ben hen misgaan.

Dat heeft er donderdag geen moment ingezeten. EiffelTowers controleerde de wedstrijd van het begin tot het einde. Tot 10-10 mocht Leiden naast de grote broer lopen, om daarna langzaam maar zeker steeds verder op achterstand te worden gezet. De manier waarop dat gebeurde dwong respect af. Het gebeurde namelijk zonder noemenswaardige inspanning. Wiel wisselde voortdurend door en geen enkele personele ingreep was een verzwakking of het moest de onwennige nieuwkomer Roye Berkowitz zijn, die pas dinsdag in Griekenland zijn eerste wedstrijd voor EiffelTowers speelde.

Voor de rest was het ‘just another day at work'. Eigenlijk leek alleen Sam Jones er veel zin in te hebben, misschien wel omdat hij als spelverdeler nu Berkowitz als back-up heeft, maar natuurlijk niet al te veel minuten aan hem wil verspelen. Mannen als Travis Young en Leon Rodgers - smaakmakers toch in de Bossche ploeg - spanden zich niet overdadig in.

Meest opvallende man was eigenlijk Sharone Wright en niet alleen vanwege zijn 2.11 meter en 130 kilo. Hij viel vooral op door zijn verwoede pogingen de baskets in de Vijf Meihal rijp temaken voor de schroothoop. Bij zijn eerste de beste dunk bleef de kopie van Shaquille O'Neal (maar dan na twee weken drie McDonald's maaltijden per dag) aan de ring hangen en ‘tilde' de stellage van de grond. Bij de tweede keer kreeg hij een waarschuwing van de arbiters, die dat natuurlijk de eerste keer al hadden moeten doen, want er was geen enkele noodzaak om te blijven hangen. Later ging hij nog twee keer over de schreef, maar een technische fout bleef uit.

Misschien was het wel uit ontzag voor het ‘grote' Den Bosch, want er waren meer fasen in het duel, waarin (laten we het netjes zeggen en het daarbij laten) de arbitrage niet echt de kant van Leiden koos. We hoeven er niet bij stil te staan, omdat het niet echt van invloed was. EiffelTowers had de hulp overigens helemaal niet nodig, want het regelde zijn zaakjes zelf wel. En op heel professionele wijze.

Om lekker te kunnen gaan rusten knalde de verder onzichtbare Travis Young er in de slotminuten bijvoorbeeld nog even twee driepunters en twee vrije worpen in, zodat bij 33-48 de kleedkamers konden worden opgezocht. Veel later in de wedstrijd, toen ZZ Leiden even té dichtbij dreigde te komen (57-68), knalde Jos Frederiks er twee driepunters in, alsof hij wilde zeggen: tot hier en niet verder.

Dat was ook letterlijk zo. Bij 59-74 was bij Leiden de batterij leeg, ging het licht uit en liep het verschil verder op. Té ver eigenlijk, want de ploeg verdiende niet met dertig punten verschil te verliezen. Want hoewel er te veel slordigheden in het spel zaten en veel van het balverlies onnodig was, is er niet slecht gespeeld. Nick Curtis bijvoorbeeld speelde voor de tweede keer op rij een goede wedstrijd en pakte (evenals Shelton Colwell) een double-double met 18 punten en 14 rebounds, in beide gevallen de topper van het team.

Als je voorbij de kille cijfers kijkt was echter Johan Kuijper Man of the Match. Hij speelde misschien wel zijn beste wedstrijd voor ZZ Leiden tot nu toe. Hij kwam vrijwel steeds tegenover Sharone Wright te staan en de zes centimeter extra wogen natuurlijk (letterlijk) niet op tegen de dertig kilo verschil. Maar Kuijper had lak aan dat soort cijfers en ging gewoon naar de ring. Vaak met succes. Achter zijn naam kwamen uiteindelijk 13 punten en 7 rebounds en daar kun je tegenover de één minuut minder spelende Wright (12 punten, 3 rebounds) best mee thuis komen.

JAN VAN DER NAT

Meer nieuwsberichten