ZWOLLE - Normaal gesproken analyseert de technische staf van Zorg en Zekerheid een wedstrijd rustig thuis achter de computer. Op die ‘regel' maakte Ivo Boom zaterdag een uitzondering. Al in de bus van Zwolle naar Leiden ging het schijfje van de wedstrijd tegen Landstede in de dvd-speler. ‘Ik wil snel zien, waarom het aan het einde mis ging en dan zo snel mogelijk deze wedstrijd uit mijn systeem krijgen. Dinsdag is de volgende alweer', zo luidde de verklaring van de coach.

Ja, waarom ging het mis in de laatste minuten van de zeker niet slecht gespeelde wedstrijd tegen Landstede, vooraf de belangrijkste concurrent voor de laatste plekken in de playoffs? Natuurlijk was er de foutenlast. Nick Curtis, David Chiotti en Donald Wilson hadden al vier kruisjes achter hun naam en er stond nog bijna drie-en-een-halve minuut op de klok. Maar ZZ Leiden had, na een score met bonus van JS Nash, een voorsprong van zeven punten. Dat moest toch te doen zijn, zou je zeggen.

Nee dus. De voorsprong verdween sneller dan sneeuw voor de zon en toen de zoemer ging was de derde nederlaag tegen Landstede - thuis werd ook al twee maal verloren - een feit: 91-88. Onnodig? Ja! Drie keer balverlies (Nick Curtis en twee keer Steve Ross) was dodelijk in die fase van zo'n wedstrijd. Als dan bovendien de laatste kans om luttele tellen voor het einde weer op voorsprong te komen tot twee keer toe niet wordt verzilverd, dan houdt het op.

Verliezen doet natuurlijk altijd pijn, maar omdat dit zo'n cruciale wedstrijd was, schoot de pijn dit keer door het hele lichaam. De diepe teleurstelling droop van de gezichten af. Niet alleen bij de zes mannen, die zich uit de naad hadden gewerkt, maar ook bij degenen die werkeloos hadden moeten toekijken. Deels, omdat ze gewoon niet konden spelen (Mick Burger en natuurlijk Sjors Besseling en Frank Schaftenaar), deels omdat Boom het met anderen niet aandurfde en niet onlogisch het verhaal in handen legde van de mannen, die het nu eenmaal moeten doen in de ploeg van ZZ Leiden.

Met name natuurlijk het niet beschikbaar zijn van Mick Burger (draaide wel mee in de warming up en is dicht bij zijn rentree) en de zieke Johan Kuijper, bracht Ivo Boom tot het spelen met maar zes man: de vier Amerikanen, nieuwkomer Steve Ross en Vincent Krieger. Bij de start bleef Donald Wilson aan de kant. ZZ Leiden nam snel een voorsprong, maar het werd al rap duidelijk dat dit een duel zou worden, dat op het scherp van de snede zou worden uitgevochten. Beide ploegen gaven elkaar niets toe. Het laatste woord in het eerste kwart was voor Landstede, dat ondanks de mooie start van Steve Ross met twaalf punten, toch met een kleine voorsprong de eerste korte pauze inging: 25-22.

Het tweede kwart was aan Leidse zijde de laatste tijd vaker zwak en daarop werd nu in eerste instantie geen uitzondering gemaakt. Met een run van 19-4 schoot Landstede weg naar een voorsprong, die dramatische vormen aannam. Het werd 44-26 en opeens was de weg naar succes verschrikkelijk lang. Maar een zone van ZZ zorgde voor een defensieve oplossing en omdat het opeens ook aanvallend ging lopen, werd het gat snel kleiner. De ploeg van Boom sloot de eerste helft zelfs af met een 3-15 en met een ruststand van 47-41 was het gewoon weer een wedstrijd.

Het derde kwart zou er eentje worden om volop van te genieten. Nou ja, voor de 75 meegereisde Leidenaars dan vooral. Het was opeens feest op de ‘Leidse' tribune, waar ‘geluidsman' Ruud Haamke voor extra sfeer zorgde met een heus confettikanon. Nick Curtis (foto) bleek zich de terechte kritiek van de laatste tijd te hebben aangetrokken en speelde in deze fase ijzersterk. Met drie doordunks, een driepunter en uiteindelijk een mooie double-double met 25 punten en 12 rebounds werd hij de grote man. Dé bal van de wedstrijd kwam echter uit de handen van JS Nash, die in de buzzer vanaf de middellijn bij de jurytafel via het bord een schitterende driepunter maakte: 66-72.

Maar ZZ Leiden was natuurlijk niet zó maar klaar met Landstede. En helemaal niet, toen er wat lullige fouten werden gefloten, de verhouding tussen beide teams in dat kwart snel naar 0-5 schoot en eerste Nick Curtis en later David Chiotti schlemielig op vier fouten kwamen te staan. Foutenlast was natuurlijk het laatste wat Boom kon gebruiken. Even speelde hij met de gedachte om bijvoorbeeld Bern Persoon even in te zetten, maar hij gokte er toch op, dat de ploeg schadevrij het einde zou halen.

Dat gebeurde niet en ook al door een fout van Steve Ross die ten onrechte als onsportief werd beschouwd, verdween de voorsprong die maximaal zeven punten (78-85) was geweest. Het werd een puntje-puntje wedstrijd, die door beide ploegen gewonnen kon worden. Landstede en ZZ Leiden ontliepen elkaar tenslotte over de hele wedstrijd vrijwel niets: tweepunters 54-55%, driepunters 36-36%, vrije worpen 63-65%, rebounds 40-38, assists 15-17, balverlies 12-14, balwinst 13-12.

Maar dat zijn feiten en feitjes, die niet meer tellen als de wedstrijd ‘on the line' is. Dan gaat het niet meer om een al dan niet terechte fout, om een keertje balverlies. Dan gaat het alleen nog maar om dan ene balletje dat moet vallen en kun je je alleen maar afvragen, waarom ZZ Leiden dit seizoen tot nu toe drie keer een wedstrijd tegen Landstede in handen heeft en drie keer verliest. Bestaat er dan toch zoiets als een ‘Angstgegner'?

JAN VAN DER NAT

Foto: Richard Koolen

Meer nieuwsberichten