Eigenlijk was alles klaar voor een smakelijk kerstdiner, de laatste forse hap in het jaar 2006. Ook zonder smaakmaker JS Nash (in de VS voor een operatie van zijn vader, waarmee het overigens naar omstandigheden goed gaat) leek toch alles aanwezig om er een lekker feestje van te maken. In de volgepakte hal zaten en stonden 1.200 toeschouwers, buiten stonden er nog eens een honderd of twee, die graag naar binnen hadden gewild, maar voor wie er geen kaartje meer was.

Zij dropen om half negen teleurgesteld af, de mensen binnen overkwam bijna twee uur later hetzelfde. De klap kwam behoorlijk hard aan, ook al was de uiteindelijke overwinning van Amsterdam Astronauts op Zorg en Zekerheid van 61-80 geflatteerd. Maar zeker niet onverdiend, want de Leidse ploeg speelde niet goed, had een aantal zwakke periodes, klungelde als vanouds vanaf de vrije worplijn (50 procent, terwijl het de laatste tijd juist beter ging) en kwam niet over de genadeklap heen, die de nieuwe Amerikaan Tamien Trent van Astronauts uitdeelde, nadat ZZ Leiden een knappe inhaalrace had afgesloten met een score van Edwin Engelhart voor 60-63.

Er waren toen nog bijna vijf minuten te spelen en dan is een basketballwedstrijd bij een stand van 60-66 gewoon nog helemaal open. Maar ZZ Leiden verkrampte op onbegrijpelijke wijze. Dat je na zo'n krachtsinspanning om van 48-61 naar 60-63 te komen, even moet bijkomen is logisch. Maar dat er dan geen bal meer in gaat, kan natuurlijk niet. Coach Ivo Boom begreep het ook niet. Waarom, zo vroeg hij zich af, werd Shelton Colwell niet meer gezocht in de aanval? Waarom verdween plotseling het teamspel en ging iedereen voor zichzelf spelen?

De antwoorden op dergelijke vragen zul je nooit krijgen. Gewoon omdat niemand ze weet. Colwell was drie keer prachtig doorgekomen tijdens de inhaalrace en was de perfecte go-to-man om misschien weer op voorsprong te komen en in elk geval om in de wedstrijd te blijven.

Dat was namelijk gewoon 35 minuten lang het geval geweest. Na een vreemd begin (7-0, 7-7, 13-7) ging het vrijwel steeds gelijk op. Bij de rust zou er perfect evenwicht zijn geweest, wanneer Donald Wilson niet een ‘ onmogelijke' driepunter had gemaakt. Vanaf de middellijn, vlak voor de tafel van de officials, bewees hij dat hij na zijn eigen training goed had gekeken hoe korfballers van grote afstand kunnen scoren. Met een perfecte boog zoefde de bal door het netje voor 36-33.

Toch wisten velen dat het nog heel moeilijk zou worden. Jeremy Ormskerk en Aron Royé waren voorbestemd om JS Nash te vervangen op de spelverdelerplaats, maar zij liepen in de eerste twintig minuten respectievelijk vier en drie persoonlijke fouten op en dat kon ZZ Leiden wel eens gaan opbreken. Misschien zaten er een paar dubieuze calls tussen, maar de feiten lagen er. De spelverdeler is de motor van de ploeg, maar er zat nu dus behoorlijk wat zand tussen de raderen en een echte oplossing om vastlopen te voorkomen, was niet voor handen.

‘Dan komt Donald op de point te spelen en dat is iets wat je eigenlijk niet wilt. Niets ten nadele van hem, maar hij moet daar niet spelen.' Wilson is veel nuttiger aan de buitenkant met dreiging naar binnen, zoals hij toonde in de al genoemde inhaalrace met twee knappe scores. De machine draaide in die fase perfect, maar het was dus Trent, die suiker in de benzinetank gooide en voor een complete vastlopen zorgde. Niets lukte nog. Colwell miste een vrij eenvoudige bal, de onzichtbare Nick Curtis haalde zijn vijfde fout op en Amsterdam scoorde, scoorde en scoorde. Binnen twee minuten was het over en sluiten na een 0-13 run.

Met zo'n serie krijg je 1.400 mensen stil. Maar dat zal maar voor even zijn. Over twee weken gaat het circus weer verder. Na 17 wedstrijden in 12 weken mogen de mannen even uitrusten om op 6 januari klaar te zijn voor de uitbeurt bij Omniworld en op de elfde zwaaien de deuren van de Vijf Meihal weer open als koploper en landskampioen EiffelTowers op bezoek komt.

Meer nieuwsberichten