LEIDEN - 'Door die achttien punten heb ik een vieze smaak in de mond'. Toon van Helfteren baalde zichtbaar van het té grote verschil dat uiteindelijk in de barstensvolle Vijf Meihal op het scorebord kwam.

De 62-80 eindstand tegen het superieure GasTerra Flames was dan ook zuur voor Zorg en Zekerheid Leiden en deed geen recht aan de verhoudingen, zoals die voor meer dan driekwart van de vaak boeiende wedstrijd binnen de lijnen hadden gegolden.


En al helemaal niet op basis van de tussenstand na twee minuten in het vierde kwart, toen Ross Bekkering en Thomas Jackson het verschil terugbrachten tot drie punten (55-58). Op dat moment kreeg je de indruk dat de gemeente Leiden na het belachelijke besluit om alle plannen voor een nieuw topsportcentrum (het Huis van de Sport) te verbranden ook spoedig een ‘nieuwe’ Vijf Meihal zou moeten laten bouwen. Het dak ging eraf en alle milieueisen werden met voeten getreden.


Maar dat mocht best even, want Zorg en Zekerheid Leiden kreeg de Groningse topploeg zowaar aan het wankelen. En dat was een schitterende prestatie, want er staat natuurlijk wel iets in het veld namens coach Marco van den Berg. De kampioensploeg van vorig jaar bleef, op bankzitter Bas Rozendaal (nu De Friesland Aris) en Tim Blue (terug naar WCAA Giants), in tact en kreeg versterking van oud-gediende John Turek en Henry Bekkering, de broer van ‘Leidenaar’ Ross, die overigens de broederstrijd op punten won.


Op elke positie heeft Van den Berg daardoor een kwalitatief goede dubbele bezetting en dat is iets, waarvan de andere negen ploegen in de Dutch Basketball League alleen maar kunnen dromen. GasTerra heeft die ploeg eigenlijk niet nodig in de vaderlandse eredivisie. Wel voor de zware Europese wedstrijden, die eraan komen. Die zouden wat roet in het Nederlandse eten kunnen gooien, maar wanneer de Noordelijke ploeg daarmee kan omgaan, zullen de nederlagen in de DBL eenvoudig op één hand geteld kunnen worden en dan hou je absoluut vingers over.


Het was natuurlijk een prachtig affiche, de herhaling van de halve bekerfinale in Almere en van de boeiende serie van vijf wedstrijden in de halve finales van de play-offs. Niet zo vreemd dan ook dat al twee dagen tevoren de Vijf Meihal was uitverkocht. En ze kwamen niet voor niets, die ruim twaalfhonderd, onder wie een dikke vijftig Groningers. Het werd een wedstrijd, die het affiche waardig was met slechts het té grote verschil aan het einde als dissonant.


Zorg en Zekerheid nam brutaal de leiding, een voorsprong die maximaal opliep tot zes punten bij 12-6. Toen echter bleek al hoe sterk Van den Berg in zijn ‘reserves’ zit. Oud-Leidenspeler Steve Ross bijvoorbeeld ontpopte zich weer eens als de rasschutter en zorgde dan ook bij het scheiden van de markt in het eerste kwart voor 17-20, nadat hij vlak daarvoor de eerste van zijn uiteindelijke drie driepunters had gemaakt.


In het tweede kwart groeide het gat uit tot elf punten bij de rust (30-41) en leek de wedstrijd een vroegtijdige beslissing te hebben gekregen. Toon Van Helfteren was niet tevreden over de inzet van zijn mannen. ‘We staan elf punten achter en we hebben slechts negen persoonlijke fouten, waarvan drie voor Worthy de Jong. Dat was te weinig in zo’n wedstrijd. Je moet meer de grenzen opzoeken en scheidsrechters als Kraaijeveld en Van Slooten laten je spelen. Daar moet je dan gebruik van maken.’


De ploeg had het antwoord klaar. Er werd na de rust veel fysieker gespeeld en dat betaalde zich uit. Zo ging Jesse Smith krachtig naar de ring voor een dunk, werd ogenschijnlijk clean geblokt, maar mocht toch twee vrije worpen nemen. Het was voor het de opmaat voor een serie van acht punten op rij voor Zorg en Zekerheid Leiden. Want schieten kan de center, dat had hij een paar dagen eerder ook in Leeuwarden al bewezen, die hij negentien punten maakte. Nu kwam hij tot veertien en bewees een goede keuze te zijn voor het hart van de Leidse aanval.


De twaalfhonderd fans kregen eindelijk ook de echte Thomas Jackson te zien. ‘TJ’ had tot nu toe in de competitie nog niet de vorm gehaald van de oefenwedstrijden, maar deed het tegen GasTerra prima. Met 16 punten, 3 assists en 2 steals liet hij tot ieders opluchting zien, waartoe hij in staat kan zijn. Eindelijk profiteerde hij van zijn natuurlijke snelheid.
Het liep in dat derde kwart als een trein bij Zorg en Zekerheid Leiden en je zag het angstzweet op de voorhoofden van de Groningers ontstaan. De hartverwarmende inhaalslag werd dus afgerond in het begin van het vierde kwart. Maar had kracht, veel kracht gekost.


Te veel naar zou blijken. De ploeg viel terug, scoorde ruim drie minuten niet meer en dat is tegen een topploeg als GasTerra Flames dodelijk. Het gat werd opengetrokken tot dertien punten en daarmee zat de wedstrijd in het slot. Leiden had niet meer de kracht om zich nóg een keer op te richten en het verlies wellicht te beperken tot onder de tien punten verschil.
Wie erbij was weet dat de 62-80 de Leidse ploeg onrecht aan deed. Met acht of tien punten verschil had ik kunnen leven in deze wedstrijd. Zij hebben overal een dubbele bezetting. Ik speel met acht man, waaronder een nieuweling in de eredivisie als Terence Robinson en een tweedejaars als Worthy de Jong. Met Arvin Slagter, die zijn draai nog moet vinden en zonder Terry Sas. Dan is het natuurlijk gewoon een ongelijke strijd...’


JAN VAN DER NAT

 

Meer nieuwsberichten