GRONINGEN - Zorg en Zekerheid Leiden heeft tot de laatste snik gevochten om het 'onmogelijke' nog mogelijk te maken, maar uit eindelijk was GasTerra Flames te sterk in de vijfde en laatste wedstrijd van de halve finales: 80-70.

Natuurlijk was er onmiddellijk na afloop de teleurstelling, ook al valt er op het seizoen 2009-2010 van Zorg en Zekerheid natuurlijk helemaal niets af te dingen. Maar als je zó ver bent gekomen, wil je ook de laatste stap zetten. Het besef dat er dit seizoen iets ongelooflijk moois is neergezet in Leiden zal komen als de tranen zijn opgedroogd en een ieder voor zich de film van de afgelopen acht maanden nog eens afdraait.

 

Toen een groot deel van de hondstrouwe fans zich na afloop aan de rand van het veld meldde, was er hier en daar zelfs al een kleine glimlach te zien. De dik tweehonderd meegereisde fans hadden alleen maar respect voor wat hun helden hadden gepresteerd. Toen het onvermijdelijke duidelijk werd in de laatste minuten stonden ze dan ook en bloc met de sjaals boven het hoofd in hun vak, natuurlijk weer ver weggestopt in een hoek van Martiniplaza. Het was een eerbetoon aan de ploeg dat indruk maakte, evenals de minuut stilte vooraf ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de vliegramp in Libië.

 

Er werd vooraf heel wat gefilosofeerd over de uitkomst van dit laatste duel in een prachtige serie. Wie was er favoriet? Je was geneigd te zeggen GasTerra vanwege het thuisvoordeel en de steun van 4.100 toeschouwers. De andere 300 droegen Leidse kleuren of waren neutraal. Maar Zorg en Zekerheid had daarentegen dinsdag een enorme dreun uitgedeeld door de vierde wedstrijd spectaculair in de verlenging te winnen. Was coach Marco van den Berg erin geslaagd om de koppen van zijn mannen schoon te krijgen in nauwelijks veertig uur?

 

Het was allemaal gissen, want niemand wist het antwoord op die en nog veel meer vragen. Bijvoorbeeld of GasTerra nu eindelijk een keer een voorsprong kon vasthouden en of de schoten van de erkende schutters nu eindelijk eens wat beter zouden vallen. Het mooie was dat de supporters van beide clubs daar voorafgaande aan de wedstrijd rustig en ontspannen met elkaar over stonden te praten. Het zoveelste bewijs dat het in de sport best goed kan gaan met rivaliserende supportersgroepen. Gevoelsmatig werden de percentages in Gronings voordeel neergelegd. 55 tegen 45 was een redelijke doorsnee mening. Maar terugkijkend naar de vorige duels durfde niemand er zijn geld op te zetten.

 

De vraag van de Groningse schoten werd al heel snel beantwoord. Binnen vijf minuten lagen er driepunters van Steve Ross en Robbie Bostain (2) in het Leidse mandje. Wie zegt u? Bostain? Is dat niet de man, die tot nu toe nog geen deuk in een pakje boter schoot? Precies. Maar donderdag stond de Robbie Bostain op, die we kennen uit zijn Zwolse tijd en van flink wat wedstrijden in het reguliere seizoen. Helaas voor Leiden, maar hij was bijna niet te stoppen.

 

In de vier voorgaande wedstrijden maakte hij in totaal 35 punten. Nu zou hij komen tot 23. In vier duels maakte hij drie driepunters op veertien pogingen. Nu drie op acht. Van zijn achttien vrije worpen in vier wedstrijden miste hij er tien. Nu schoot hij twaalf op twaalf... Bovendien stond ook Tim Blue weer op na een paar povere wedstrijden en samen met Bostain zorgde hij ervoor dat Groningen net een maatje te groot was voor Leiden.

 

Hoe zat het dan met de rest? Bij zowel Zorg en Zekerheid als bij de overige spelers van GasTerra was duidelijk de vermoeidheid te zien. Play-offbasketball is een prachtig fenomeen, maar dodelijk voor het fysiek van veel spelers. Kleine pijntjes, zoals de knie van Danny Gibson, krijgen door het moordende tempo, waarin de wedstrijden elkaar opvolgen, geen kans met wat rust te genezen. Met name tegen het einde van de wedstrijd konden sommigen geen pap meer zeggen. En dat terwijl voor GasTerra zaterdag al de eerste wedstrijd in de finalereeks tegen World Class AA Giants wacht.

 

Nog voor het einde van de maand staat een eventuele zevende wedstrijd op de agenda. De clubs willen dat nu eenmaal, omdat ze het geld (er) niet (voor over) hebben om de Amerikaanse spelers een paar weken langer aan zich te binden. Een seizoeneinde half juni zou de druk wat verminderen, maar dat kost dan natuurlijk wel wat extra salaris voor de spelers, die nu gedurende acht maanden betaald worden. Het is jammer dan die belangen prevaleren boven de fysieke belangen van de spelers.

 

De nederlaag van Zorg en Zekerheid mag echter niet alleen maar worden afgewenteld op die enorme lichamelijke inspanningen. Wie alles op een rijtje zet komt tot de conclusie dat GasTerra net een tikkeltje beter was, ondanks het ontbreken van de sterke center Matt Haryasz, die wellicht nog en paar duels in de finale kan meemaken. Als die serie lang genoeg duurt tenminste.

 

Of GasTerra zó veel tegenstand van Bergen op Zoom zal krijgen als van Zorg en Zekerheid valt te betwijfelen. Zoals gebruikelijk bij Groningen in deze serie was de snelle voorsprong even snel verdwenen. Seamus Boxley, die de wedstrijd bijna op zijn tandvlees zou afsluiten, maakte zeven punten op rij en dwong Van den Berg tot een time-out.

 

Maar de thuisploeg hield toch steeds een voorsprong. Die werd in het tweede kwart even elf, maar (what's new?) Monta McGhee zorgde even daarna met vijf punten weer praktisch voor de aansluiting. Bij de rust was het zelfs 36-34, omdat Zorg en Zekerheid het laatste woord had met een driepunter van Conor Grace.

 

In het derde kwart zou de Ier een opvallende rol spelen, maar niet nadat Zorg en Zekerheid via Ronny LeMelle een 36-38 voorsprong had genomen. Dat was voor het eerst sinds de 0-2 van Boxley. Leiden kreeg daarna kansen op een groter verschil, maar LeMelle toonde zijn vormverlies door twee vrije worpen te missen, normaal een van zijn specialiteiten.

 

Zorg en Zekerheid had niet lang plezier van de voorsprong, want Tim Blue denderde erover heen met twee driepunters en een gewone score, waarna het gat weer opliep tot elf bij 51-40. Was dat dan de beslissing? Nee, vond Conor Grace die twee opeenvolgende aanvallen aflsloot met een driepunter. En dat was toch weer een dreun voor GasTerra, dat aan het einde van het derde kwart nog maar vier punten over had: 55-51.

 

Martiniplaza maakte zich op voor al weer een suspence-einde, zoals in alle duels tot nu toe. Toen in de eerste Leidse aanval Johan Kuijper met toestemming van de scheidsrechters zo ongeveer werd onthoofd, wond Toon van Helfteren zich iets te veel op en kreeg een technische fout. Die kreeg Grace later ook, omdat de bal na een Leidse score tegen zijn lichaam aankwam. Niet opzettelijk, maar voldoende om de waarschuwing, die hij eerder kreeg toen hij de bal terugkopte naar de achterlijn, te effectueren.

 

Intussen was de feitelijke beslissing gevallen. Zorg en Zekerheid kon een paar aanvallen op rij niet omzetten in scores. GasTerra wel en op de helft van het laatste kwart was het gat twaalf, het maximum in de hele wedstrijd.

 

Leiden probeerde het natuurlijk nog wel, maar de klok was de vriend van GasTerra en de krachten vloeiden weg uit de Leidse lijven. Alsof de landstitel al binnen was, ging het dak er af in Martiniplaza. Nog iets te vroeg, al lijkt het nauwelijks denkbaar dat Giants nog roet in het Groningse eten kan gooien. De Grote Markt kan 'gehuurd' worden, zo lijkt het.

 

De 'finale' is eigenlijk al gespeeld. Alleen moet GasTerra zijn prijs nog ophalen. Zorg en Zekerheid heeft die al geruime tijd binnen met de nationale beker, persoonlijke prijzen voor Toon van Helfteren en Danny Gibson, een plek bij de eerste vier en tot slot een ijzersterke, bewonderenswaardige halve finalereeks.

 

In de wandelgangen sprak Marco van den Berg zijn waardering uit. 'Leiden was onze beste tegenstander dit seizoen'. Het zou mooi zijn geweest als hij dat respect ook had getoond tegenover Toon van Helfteren. De Leidse coach wilde hem - een seconde of tien voor het einde - feliciteren, maar Van den Berg weigerde de hand van Van Helfteren, die daar terecht heel kwaad over was. Misschien dat Van den Berg in navolging van de scheidsrechters de tekst ´toon respect´ op de rugzijde van zijn jasje kan laten drukken.

 

Het was een smet op iets heel moois. Niet in de laatste plaats voor Zorg en Zekerheid Leiden, dat dubbel en dwars heeft bewezen in de top van Nederland thuis te horen.

 

JAN VAN DER NAT  

 

Foto's van Henk Eggens

Meer nieuwsberichten