DEN BOSCH - Met een knappe, zwaarbevochten, maar dikverdiende overwinning op grootmacht EiffelTowers (89-91 na verlenging) heeft Zorg en Zekerheid bewezen hoe groot het hart van de ploeg is. Dikke foutenlast deerde de mannen van Toon van Helfteren niet en volkomen terecht werd voor de poorten van de Bossche hel de winst weggekaapt.

Voor de derde keer had Zorg en Zekerheid Leiden dit seizoen een verlenging nodig om de winst te kunnen pakken en voor de derde keer lukte dat ook. Na GasTerra en Amsterdam werd ook EiffelTowers geklopt in die extra vijf minuten. In alle gevallen gebeurde dat in de hal van de tegenstander.

 

Net als een week eerder kwam de Leidse luchtmacht in foutenlast. De debuterende en jarige Conor Grace, die verrast werd met een versierde spelersbus, besloot zijn eerste wedstrijd met een volle strafkaart. Niet onbegrijpelijk, want een nieuwkomer in de Nederlandse competitie moet nu eenmaal wennen aan de manier van fluiten door de scheidsrechters hier. In zijn bijna vijftien minuten toonde de Ier wel aan uit het goede hout te zijn gesneden. Hij schuwt het 'beukwerk' niet en heeft een wat vreemd, maar effectief schot, in Den Bosch goed voor een drie- en een tweepunter. Een echt oordeel over hem kan pas na een wedstrijd of vier, vijf worden geveld.

 

'Klein'
De Leidse lengte kon weinig goed doen in de ogen van de arbitrage, met als gevolg dat ook Jeroen Slor en Johan Kuijper het einde niet haalden. Net als tegen Upstairs Weert moest Zorg en Zekerheid daardoor 'klein' gaan spelen en trok zich terug in een zoneverdediging. Die was zeer succesvol.

 

EiffelTowers had erg veel moeite met die zonedefensie van Zorg en Zekerheid. En dat verbaasde Toon van Helfteren. 'Dat een ploeg als Weert niet uit de voeten kan tegen een zone, verrast me niet. Maar een team als dit... Ik heb tevoren nog wat dvd's nagekeken. Daarbij ook die van de wedstrijd van Den Bosch tegen Giants, die ze zo dik verloren. Daar speelde Bergen op Zoom ook heel lang een zone. Dan verwacht je toch, dat ze er iets tegen gaan doen...?'

 

EiffelTowers zal dat ongetwijfeld hebben gewild, maar kreeg het gewoon niet voor elkaar. Herhaaldelijk zat de aanval tegen de 24 seconden aan en kon niet naar behoren worden afgerond. De Bossche ploeg kwam daardoor niet uit de omklemming, die Zorg en Zekerheid toepaste.

 

Die werd vooral in het slotstuk van het derde en in het vierde kwart toegepast. Toen speelde Leiden een uitstekende pot basketball en was het in feite de baas in het veld. Dat was in de aanvang van de wedstrijd niet zo geweest. Even ging het gelijkop, maar zonder al te veel problemen sloot EiffelTowers het kwart af met een 'normale' voorsprong van tien punten: 28-18.

 

Ti-ta-toverbal
Zorg en Zekerheid Leiden leek een zeer moeilijke middag tegemoet te gaan, maar werkte zich snel over het dode punt heen. Conor Grace scoorde en Monta McGhee volgde met weer eens zo'n ti-ta-toverbal plus bonus. Het zijn dat soort ballen, die een ploeg een kick kunnen geven. En die kreeg Zorg en Zekerheid Leiden. Bij EiffelTowers ging het steeds stroever lopen.

 

Coach Don Beck van de Bossche ploeg moest veel vragen van zijn Nederlandse spelers, omdat de Amerikanen niet hun stempel op de wedstrijd konden (of wilden, Beasley en in mindere mate Richardson?) drukken. Maar er staat met een Kees Akerboom en een Peter van Paassen natuurlijk altijd nog topkwaliteit in het veld en als hij de minuten krijgt blijkt Marcel Aarts heel veel meer te kunnen, dan meestal in zijn stats zichtbaar is.

 

De meeste problemen hadden beide ploegen nog met de scheidsrechters, die soms uitermate kinderachtig floten en in totaal liefst 57 fouten zouden uitdelen. Beide ploegen kwamen daardoor in foutenlast. Bij Van Paassen, Grace, Slor en Kuijper zou uiteindelijk het vijfde, rode lampje oplichten. De vijfde die Jeroen Slor kreeg zou in een aflevering van 'The Funniest Basketball Videos' niet misstaan... 

 

Blessure McGhee
De Leidse problemen werden in het vierde kwart, dat begon bij 55-61, nog wat groter, toen McGhee geblesseerd naar de kant moest. Dat was overigens geheel zijn eigen schuld. Bij een out-of-bounce onder het bord wilde hij de bal via de rug van een tegenstander spelen om zo een simpele lay-up te kunnen maken. Maar de bal kwam terecht in een woud van benen en McGhee zou McGhee niet zijn, wanneer hij zich niet als een volleerd rugbyspeler in de losse scrum had gegooid. Met als gevolg dat hij een spier in zijn bovenbeen blesseerde, waarvan alleen maar gehoopt mag worden dat de schade meevalt.

 

Hij kwam even later terug in het veld, maar kreeg opnieuw last en moest lijdzaam toezien hoe zijn maten het ervanaf brachten. Als zo vaak kon Toon van Helfteren in die fase helemaal rekenen op Danny Gibson. De floorleader bepaalde bijna in zijn eentje wat er op het veld gebeurde en vond een perfecte medestander in Seamus Boxley, die (bijna onopvallend) 24 punten en 9 rebounds verzamelde.

 

Het was minimaal, maar de Leidse voorsprong bleef in takt. Pas op 51 seconden van het einde kwam er weer een positieve Bossche stand op het bord na twee vrije worpen van Kees Akerboom. Maar met een superdrive plus bonus draaide - wie anders dan? - Gibson de zaken weer om: 76-78.

 

Akerboom
De laatste aanval was voor Den Bosch. Die leek te mislukken, maar Boxley maakte volgens de scheidsrechter een fout. Nou ja, laten we maar zeggen dat hij ervoor heeft doorgeleerd om dat te zien... Helaas voor Leiden was het Kees Akerboom, die naar de lijn mocht en iedereen weet dat 'de zoon van' maar zelden een vrije worp mist. Ook nu niet: 78-78. En omdat Gibson zijn laatste actie niet echt kon afmaken, moest er worden verlengd.

 

In de pauze naar die extra tijd liep Van Helfteren een niet echt slimme technische fout op, toen hij de arbitrage volkomen terecht wees op het klungelwerk van de Bossche jury, die herhaaldelijk zat te klooien met de tijd en al diverse keren tot de orde was geroepen. Misschien wordt het tijd voor vers bloed, dat beter bij de les blijft. Aan de temperatuur in de Maaspoort-koelkast kan het niet hebben gelegen...

 

De hulptroepen van de scheidsrechters zouden in de verlenging nog een keer blunderen door ten onrechte het 24-secondensignaal te laten gaan. Naar veel geharrewar werd de klok op vier seonden gezet. Fout, want toen bij de actie ervoor Steenvoorde twee vrije worpen namen waren er nog 27.2 seconden te gaan. Min 24 maakt dan 3.2, maar rekenen is kennelijk geen hoofdvak bij een arbitragecursus.

 

Maar goed, de bal kwam bij Djoenie Steenvoorde en Mick Burger maakte precies op tijd een fout. Het was 88-91 en dus moest de oud-Noordwijker de eerste maken, dan missen en gokken op de rebound. Hij volgde het scenario keurig, maar knalde de bal de tweede keer keihard tegen het bord zonder de ring te raken. Dat had dus een vrije bal aan de zijkant voor Leiden moeten zijn (artikel 43.2.3, heren). Maar er klonk ten onrechte geen fluitsignaal. Gelukkig voor de scheidsrechters kwam de bal in Leidse handen terecht en vierde het legioen uit de Sleutelstad feest in Den Bosch.

 

JAN VAN DER NAT

Meer nieuwsberichten