Bericht
Heel dicht bij stunt in Den Bosch
Je kunt er natuurlijk wel omheen draaien, maar dat heeft geen zin. Zorg en Zekerheid Leiden is donderdagavond in Den Bosch ordinair genaaid door de arbitrage. Eerst door een technische fout voor de bank, omdat Edwin Engelhart iets zei en vlak voor tijd, toen er niet werd gefloten voor een loopovertreding van Leon Rodgers op zijn eigen helft. De tweevoudige MVP van de eredivisie maakte vier, vijf passen, maar de scheidsrechters wensten er niet voor te fluiten. De bal kwam bij Kees Akerboom, die de sensationele 89-90 voorsprong van ZZ Leiden alsnog omboog in een Bossche zege, waarna Leon Rodgers die met een dunk veilig stelde; de ultieme poging van Shelton Colwell (archieffoto) op een verlenging ten spijt: 93-90.
Het was natuurlijk veelzeggend dat de Bossche toeschouwers middels boegeroep hun afkeuring lieten blijken bij de technische fout, die werd uitgedeeld aan de bank van ZZ Leiden, omdat Edwin Engelhart opstond en ‘Hé, man' riep, toen JS Nash wel erg gemakkelijk een fout kreeg aangesmeerd. Als je in moneytime van een basketbalpot zo'n reactie bestraft met een technische fout, dan begrijp je heel weinig van sport en de emoties die los kunnen komen. Arbitreren is meer dan regeltjes toepassen.
Het kwam EiffelTowers op dat moment helemaal niet verkeerd uit dat Travis Young naar de lijn mocht voor vier vrije worpen, waarna de thuisploeg ook nog eens de bal aan de zijlijn kreeg, Young - goed uit de wedstrijd gehouden - mikte vier keer raak en uit het balbezit volgde ook nog eens een Bossche score. Van 75-70 was het opeens 81-70 en leek de wedstrijd tóch weer beslist.
Dat leek ook al het geval aan het einde van het derde kwart toen EiffelTowers met 67-50 leidde. Dat verschil was met name op het bord gekomen in het slotstukje van het eerste en het begin van het tweede kwart, toen EiffelTowers een 13-1 run plaatste en de score opvoerde van 14-11 naar 27-12.
ZZ Leiden zat in de eerste helft gewoon niet lekker in de wedstrijd. Er werd te slap gespeeld en er kwamen te weinig open schoten. Voordeel was dat ook bij EiffelTowers niet iedereen scherp was, hetgeen niet zo vreemd was na de ULEB-wedstrijd van dinsdag en de lange reis vanuit Kazan in het oosten van Rusland. ZZ Leiden had daarvan in de eerste helft beter gebruik moeten en kunnen maken. Maar de plaagstootjes, zoals de vijf punten op rij van Mick Burger en de gewaagde, knappe charge van Aron Royé op een driemans break van Eiffel, kregen geen vervolg.
Omdat de ploeg niet lekker draaide liep nieuwkomer Donald Wilson er extra onwennig bij. Hij debuteerde vlak na het begin van het tweede kwart, maar kwam niet verder dan één puntje. ZZ Leiden keek bij de rust tegen een 41-28 achterstand aan, eigenlijk een normale stand gezien de krachtsverschillen, die er zouden moeten zijn tussen de Nederlandse kampioen en koploper in de eredivisie en een debutant.
Na de rust ging dat eigenlijk gewoon door. ZZ Leiden speelde wel een stuk beter, maar kon de achterstand niet echt inlopen. Ja, af en toe een stukje, maar het antwoord volgde direct. Marcel Aarts, Ray Weathers en Leon Rodgers rekten - afgelost door een snoeiharde dunk van Colwell overigens - vlak voor het einde van het derde kwart het gaatje nog wat op naar een ogenschijnlijk beslissende 67-50 tussenstand.
Allemaal dus eigenlijk volgens de wetten der logica. Zelfs het arbitrale duo paste zich aan. De heren Zegwaard, Harryvan en Walst vielen niet op. Zoals het hoort dus, maar helaas weinig wordt waargenomen. Maar de basketballwedstrijd, waarin 40 minuten lang helemaal niets is aan te merken op de scheidsrechters, moet nog worden gespeeld en ‘dus' draaide op dat punt de zaak als een blad aan een boom.
Het kan bijna niet anders of er is (wordt tevoren) afgesproken dat topploegen en topspelers beschermd moeten worden en dat je een rookie-coach gemakkelijker op zijn plaats kunt zetten dan een ervaren rot. Waar Eiffels Randy Wiel vet commentaar mocht leveren bij de aanvallende (vierde) en technische (vijfde) fout van Sam Jones, werd Ivo Boom als een kleuter twee keer teruggestuurd naar zijn coachbox, toen hij iets aan de commissaris wilde vragen. Dan weet je als coach dat ze je extra in de gaten houden.
Ivo Boom hield zich keurig in, maar had de pech dat Edwin Engelhart in een logische reflex opstond en iets zei, zodat de technische fout voor de bank dus heel gemakkelijk gegeven kon worden. Het brak het momentum bij ZZ Leiden, dat in de wedstrijd was teruggekomen door ondermeer twee knappe driepunters van Sjors Besseling. In combinatie met de zonepress werd EiffelTowers de stuipen op het lijf gejaagd. De mannen van Wiel wisten zich geen raad tegen die defensie. ‘Omdat bij ons Sam Jones de pressbreaker is. En hij was er nu niet meer, waardoor de anderen niet wisten wat ze moesten doen...', zou de oud-Elmexspeler later verklaren.
Hij had ook eerlijk kunnen zeggen, dat ZZ Leiden die zonepress perfect uitvoerde met een mooie rol voor de razendsnelle Donald Wilson (manager Tjeerd Scdheffer heeft zich een slag in de rondte gebeld en gefaxt om hem speelgerechtigd te krijgen) als voorste man. Daarnaast ging het aanvallend ook prima. De ploeg zou - met Shelton Colwell (33 punten, 16 rebounds) als primus inter pares - 40 punten scoren in het vierde kwart.
Maar toen voor EiffelTowers de nood het hoogst was, was de redding nabij. De Bossche ploeg zal dit seizoen heus wel een keertje gaan verliezen, maar de ongeslagen status kon toch niet worden afgebroken door het ‘kleine' ZZ Leiden? En ‘dus' werd een score van Rodgers in een overduidelijke tweede actie volgend op een Leidse fout, goedgekeurd en beloond met een bonus-vrijeworp en ‘dus' mocht de tweevoudige MVP van de eredivisie vier, bijna vijf passen maken om Kees Akerboom aan te kunnen spelen en de plotselinge achterstand van 89-90 (twee driepunters van Sjors Besseling vanaf 89-84!) van zijn team weg te werken.
Het lijkt Leidens lot te zijn dit seizoen. Waar thuis wordt gespeeld met een zesde man op de tribunes, wordt uit met regelmaat gespeeld tégen een zesde man. Misschien dat de heren in het grijs ooit gaan begrijpen, waarom het bij de jaarlijkse verkiezingen altijd zo veel moeite kost om een ‘scheidsrechter van het jaar' te kiezen.