LEIDEN - De manier waarop de ploeg van EclipseJet de plaatsing voor de halve finales van de playoffs vierde, was veelzeggend. Er was oprechte blijdschap na de zwaarbevochten 63-67 overwinning op Zorg en Zekerheid Leiden. En dat terwijl het uitschakelen van de nummer 8 voor de titelverdediger en beste ploeg van het reguliere seizoen toch een normale zaak zou moeten zijn.

door Jan van der Nat

Maar dat was het niet. Afgelopen donderdag al moest de ploeg van Arik Shivek diep gaan om in eigen hal met 73-67 te winnen en zaterdag was het al niet anders. Zorg en Zekerheid Leiden speelde misschien we de beste wedstrijd van het seizoen en was tot diep in het vierde kwart de baas.

De Leidse voorsprong bedroeg op een gegeven moment zelf elf punten, maar schommelde vrijwel voortdurend rond de vijf tot zes. Amsterdam sloot wel steeds weer aan, kwam ook een paar keer gelijk, maar verder liet Leiden het niet komen.

Tot in het laatste kwart. De match-up zoneverdediging van EclipseJet werkte perfect en Zorg en Zekerheid Leiden kwam nauwelijks nog tot scoren. Peter van Paassen heerste ook toen onder de borden, zoals hij dat de hele wedstrijd had gedaan en besliste de wedstrijd in de laatste minuten.

Met een ovationeel applaus nam het publiek afscheid van de ploeg. Terwijl Amsterdam in een hoekje zijn feestje vierde, denderde het 'Lei-den, Lei-den' door de Vijf Meihal op een orkaansterkte, die tot ver in de omgeving te horen moet zijn geweest.

Natuurlijk was het jammer dat de prima wedstrijd niet met een overwinning bekroond kon worden, zodat er dinsdag duizend Leidenaars naar Amsterdam hadden gekund. Maar er was tevredenheid alom. Bewondering toch ook voor de ploeg, die het vaak moeilijk heeft gehad dit seizoen en de fans niet altijd kon bieden, waar ze recht op hadden.

Nu wel, op dat allerlaatste stukje na dan. Maar het zij ze vergeven. Zorg en Zekerheid Leiden was heel dicht bij een stunt, waar vooraf niemand rekening me durfde te houden. En ja, als... Maar het is al vaak geschreven, 'als' telt niet in de sport. En wat natuurlijk niet vergeten mag worden is, dat er gespeeld werd tegen een absolute topploeg met veel routine.

Spelers die er staan als het moet. Spelers die het beste uit zichzelf halen als dat wordt gevraagd, zoals Peter van Paassen, die niet was te stoppen en 26 punten liet noteren. Slimme, uitgekookte spelers, die zich een beetje lijken te verschuilen, maar doorkomen met een cruciale score als het moet, zoals C.C. Harrison. Spelers die de machine altijd draaiende houden, zoals Teddy Gipson.

En, last but not least, een coach, die door de wol is geverfd en precies wist wat hij moest doen om een derde wedstrijd te vermijden. Arik Shivek zette een match up-zoneverdediging neer om de nu eenmaal niet grandioos draaide Leidse aanval af te stoppen. En met succes, want in het laatste kwart werd de power uit de ploeg van Zorg en Zekerheid gehaald.

Omdat je de ploeg van Toon van Helfteren nauwelijks hoeft te leren, hoe je moet verdedigen, bleef het echter spannend en waren er tot op het allerlaatst kansen op een stunt. Pas op drie minuten van het einde slaagde Amsterdam erin om de achterstand, die op twee momenten (41-30 en 53-42) zelf elf punten was geweest, weg te werken en kwam bij 62-63 voor het eerst sinds de openingsminuut weer aan de goede kant van de score.

Maar de kans bleef, ook nadat Peter van Paassen voor 62-65 had gezorgd. JS Nash mocht drie vrije worpen nemen na een fout van Tamien Trent. Het publiek hield de adem in. Nash maakte in de afgelopen vier duels negen van zijn elf vrije worpen. En dus...? Maar nee, nu lukte het niet. De eerste twee ballen misten de juiste richting en daarmee was het in feite gedaan. Amsterdam rondde de volgende aanval via Harrison af.

De Vijf Meihal slaakte een zucht van teleurstelling, maar de twaalfhonderd fans veerden onmiddellijk op om hun helden het applaus te geven, waarop ze recht hadden. Om David Chiotti toe te schreeuwen bij zijn uitverkiezing tot MVP van het seizoen en om de ploeg te bedanken voor een misschien vaak teleurstellend seizoen, maar vooral ook voor de wijze, waarop het was uitgeluid. In afwachting van wat komen gaat.

Want het einde van het seizoen betekent natuurlijk direct de start van het nieuwe seizoen. Waarin deels een andere ploeg in de Vijf Meihal zal staan. Dat is eigenlijk wel zeker. Van de Amerikanen zullen Cedric McGowan, natuurlijk Bubba Walther en David Chiotti vrijwel zeker niet terugkeren. De laatste speelt volgend seizoen hopelijk bij een mooie club in de Italiaanse Serie A. Het is hem van harte gegund.

Met Seamus Boxley is de clubleiding, zoals dat in die kringen heet, 'in een vergevorderd stadium', is coach Toon van Helfteren een 'fan' van Ronny LeMelle en praat men ook nog met JS Nash. En dan de Nederlandse spelers. Niels Meijer heeft er geen vertrouwen meer in dat het echt nog honderd procent goed komt met zijn knie en heeft die, zoals hij zelf zegt, nog een jaartje of veertig, vijftig nodig... Vincent Krieger stopt ook, omdat hij niet gelooft in een blessurevrij jaar, maar wil heel graag iets blijven betekenen voor de club. Een wens die overigens ook Meijer heeft geuit.

Resteert de jonge Nederlandse garde met Mick Burger, Frank Schaftenaar, Sjors Besseling, Joey Schelvis en Bern Persoon. In principe allemaal blijvers, al zal gekeken moeten worden naar wat blessures en het lopende herstel daarvan. Burger en Schaftenaar lijken geen probleem. Besselling trainde de laatste tijd volop mee en hem kennende zal hij er de hele zomer keihard tegenaan gaan, om na twee jaar ellende eindelijk 'de echte Besseling' weer te laten zien. Schelvis en Persoon zullen er ook gewoon bij zijn.

Wat moet er dan 'gehaald' worden? Duidelijk is dat er een (Amerikaanse) point guard moet komen en wellicht ook een Nederlandse back-up. Van Helfteren ziet in Joey Schelvis meer een 'twee'. Op die positie lijkt dan ook Mick Burger te kunnen spelen en Ronny LeMelle of JS Nash, maar een combinatie van Schelvis, Nash en/of Lemelle als back-up spelverdeler zou ook een optie kunnen zijn.

Voor de positie van small forward zijn Seamus Boxley en wellicht Sjors Besseling de mannen. De 'vier' vereist nieuw bloed. Daarover verschillen in de 'wandelgangen' de meningen: twee jonge Nederlanders of een Amerikaan en een Nederlander. Die laatste combinatie is altijd nog later in het seizoen kogelijk indien nodig. Als center hebben we natuurlijk Johan Kuijper, die zich onder Van Helfteren uitstekend ontwikkelde en naast hem zal een nieuwe David Chiotti moeten worden gehaald.

Het woord is aan de coach en het management.

Meer nieuwsberichten