LEIDEN - Zorg en Zekerheid heeft de wedstrijd tegen Landstede weggegeven. Er kan en mag geen enkel excuus worden aangewend voor de teleurstellende 70-71, die uiteindelijk op het scorebord stond. Diverse keren leek de ploeg van Ivo Boom de wedstrijd onder controle te hebben, maar toen er met nog 4.1 seconden op de klok, één punt voorsprong en balbezit aan de zijkant om een heel klein beetje basketballintellect werd gevraagd, ging het op bijna kinderlijke wijze mis.

door Jan van der Nat

Het was superspannend in de Vijf Meihal, omdat Landstede niet wenste te capituleren. Nadat Robby Bostain voor 70-69 had gezorgd, kwam er op de helft van Landstede een balvast-situatie. Omdat de pijl, die het balvoordeel aangeeft, gunstig stond voor Zorg en Zekerheid mocht Bubba Walther de bal innemen.

Die had natuurlijk diep in het achterveld van de Zwollenaren moeten gooien, zodat de 4.1 seconden, die nog op de klok stonden, te kort zouden zijn bij balverlies. Akkoord, er was te weinig beweging, maar beter balverlies in de buurt van de achterlijn, dan zoals nu op de middellijn, waar Walther JS Nash probeerde aan te spelen. Die werd zwaar aangevallen (misschien was het een fout...) en kon de bal niet onder controle krijgen. Landstede pakte het speeltuig en vond in de hoek Frank Young, die in de buzzer de duizend fans op de tribunes en de ploeg in rouw dompelde.

Natuurlijk was het een onvergeeflijke blunder, maar het had nooit op die laatste vier seconden mogen aankomen. Zorg en Zekerheid begon aan het vierde kwart met een voorsprong van zeven punten (57-50). Dat waren er overigens vier minuten eerder zelfs twaalf bij 51-39, de maximale marge in de wedstrijd. Maar goed, dat is tot daar aan toe.

Landstede is echter, geheel in de stijl van coach Herman van den Belt, een altijd goedlopende machine. Het scoreverloop kent weinig pieken en dalen. Kleine achterstanden (en zeven puntjes behoort daar toe) worden vaak snel ingelopen. Ook nu, want niet alert reageren aan Leidse zijde stelden Gerad Punch en Frank Young in staat het gat bijna te sluiten bij 57-54.

Eigenlijk maakte zich niemand daar druk over. En dat hoefde ook niet, want Landstede zat in de problemen. Jamie Smalligan kon niet spelen door een enkelblessure, Frank Young werd goed verdedigd, terwijl Punch en Nikki Hulzebos met vier persoonlijke fouten aan het laatste kwart begonnen. Kat in het bakkie, zou je zeggen.

Zo leek het ook, want het verschil werd weer zeven door een driepunter van Bubba Walther en een keurige score van Joey Schelvis. En dat verschil stond met nog maar drie minuten te gaan nog altijd op het bord (68-61). JS Nash had bovendien de zaken als spelverdeler op orde, speelde goed en had prima oog voor zijn vrijstaande medespelers.

Een ervaren ploeg zou de wedstrijd zonder al te veel problemen over de streep hebben getrokken. Zorg en Zekerheid ontbeerde echter een deel van de ervaring, omdat Niels Meijer en Vincent Krieger niet konden spelen en Cedric McGowan weliswaar even in actie kwam, maar nog lang niet de vorm heeft, die van hem verwacht mag worden. Logisch, want zijn terug was eigenlijk pas in december gepland. Seamus Boxley was er wel weer volledig bij, speelde een ongelukkige, wat slordige eerste helft, maar herstelde zich uitstekend in het tweede deel.

Maar nogmaals: er mag geen enkel excuus worden aangewend. De manier waarop de wedstrijd werd weggegooid was te triest voor woorden. Op 38.6 seconden van het einde lijkt het nog altijd goed te gaan als Nikki Hulzebos twee vrije worpen mist, David Chiotti als een beest de rebound pakt en Hulzebos daarbij (eindelijk) zijn vijfde fout maakt.

Het publiek begon langzaam het feestje op te zetten en er verscheen een voorzichtige (dat wel) glimlach op de lippen van Boom. Dit kon toch nooit meer...  Zegt nooit nooit in de sport. Misschien was het de drive om de held te worden, maar Bubba Walther had nooit binnen tien seconden voor een lay-up mogen gaan, iets wat bovendien niet zijn grootste kwaliteit is. De klok had op dat moment de beste vriend van Zorg en Zekerheid kunnen en moeten zijn.

Dan was er geen vuiltje aan de lucht geweest en was de tweede zege van het seizoen binnen geweest. Moeizaam, dat wel natuurlijk, maar daar maalt niemand later nog om. Het had wellicht ook de ommekeer kunnen zijn na zo'n lange periode van narigheid. Iets waar naar iedereen snakt, maar wat andermaal minimaal een week moet worden uitgesteld.

4.1 seconden en het schot van Young. Er zijn ongetwijfeld mensen, die er een nachtmerrie van hebben overgehouden.

Voor de statistieken KLIK HIER

Voor fotoreportage Frans Nelissen en Peter Looijen KLIK HIER

Meer nieuwsberichten