Het kan niet anders of de ploeg van Landstede stapt vol vertrouwen in de bus, wanneer de rit naar Leiden gaat. Winnen is eigenlijk normaler voor het team van Herman van den Belt dan verliezen in de Sleutelstad. Het gebeurde vorig seizoen in de tweede ontmoeting, het gebeurde in de eerste wedstrijd tussen beide ploegen dit seizoen, het gebeurde zaterdag weer. Landstede greep ZZ Leiden bij de nek in het derde kwart en liet niet meer los. Leiden maakte in die fase fouten, pakte de rebounds niet en gooide te veel vrije worpen mis. En dan win je geen wedstrijden. Het werd voor 1200 tot de laatste snik meelevende fans 79-84.

De fantastische sfeer in de Vijf Meihal had diepe indruk gemaakt op Herman van den Belt, de coach van Landstede. ‘Ik wil in de eerste plaats Leiden feliciteren met dit publiek. Ze zeggen wel eens dat Groningen dé basketballstad van Nederland is, maar dat klopt niet. Het is Leiden', begon Van den Belt zijn nababbel. Natuurlijk was hij tevreden over de winst, maar wilde niet direct te vlag uitsteken. ‘We hebben een lange reeks nederlagen achter de rug. Dan is het goed weer eens te winnen, maar we zijn nog ver van waar we willen en moeten zijn.'

Dat is - zoals van alle coaches - op een plek, die recht geeft op deelname aan de playoffs. ‘Maar daar denk ik voorlopig nog niet aan. Er komen nog heel veel wedstrijden en ik kijk alleen maar vooruit naar de volgende wedstrijd.' Ook zijn collega Ivo Boom maakt zich nog niet druk over het naseizoen. ‘We zijn pas op de helft.' Feit is natuurlijk wel, dat Zorg en Zekerheid een gaatje had kunnen slaan met de drie ploegen, die straks na veertig wedstrijden aan de vakantie kunnen beginnen. De marge met Landstede had kunnen worden opgerekt tot acht punten en nu zijn het er slechts vier.

De nieuwe nederlaag tegen Landstede was natuurlijk een tegenvaller. Niet in de laatste plaats voor de fans, die de heerlijke smaak van de prachtige laatste thuiswedstrijd tegen Matrixx Magixx nog in de mond hadden. Dat duel tegen de ploeg uit Nijmegen sloot een heel mooie periode af, waarna de vraag kon worden gesteld of de reeks van zeven uit negen een kwestie van vorm was, of dat de ploeg echt zo goed was. Het antwoord kwam al een beetje in Bergen op Zoom in de eerste wedstrijd van 2008 en werd tegen Landstede bevestigd. Het is toch een kwestie van vorm geweest.

Die was tegen West-Brabant en Landstede ver te zoeken. Bovendien dient bij een ploeg als ZZ Leiden de inzet van alle spelers honderd procent te zijn. De mannen van Boom kunnen het zich niet permitteren om gas terug te nemen, zoals teams met een surplus aan kwaliteit dat af en toe kunnen. ZZ Leiden heeft een goede ploeg, maar alleen als er op de top wordt gespeeld.

Tegen Landstede was dat niet het geval. Het is zo langzamerhand bekend dat Leiden het altijd lastig heeft tegen de Zwollenaren. Ivo Boom: ‘Landstede speelt heel wijd en daar gaan wij niet goed mee om. Ik kan en wil overigens niets afdingen op de zege van Landstede. Die is dik verdiend. Wij hebben het niet goed gedaan.'

In de eerste helft ging het allemaal keurig gelijk op. Beide ploegen liepen af en toe wat weg, maar de voorsprong werd nooit echt groot. Dat was pas het geval in het derde kwart, toen Gerad Punch, Darnell Wilson, Robby Bostain en uiteindelijk Alexandre de Sa met een driepunter het verschil bepaalden op tien punten: 46-56. Elf schamele puntjes in een kwart kan natuurlijk niet. Maar ZZ Leiden riep het over zichzelf af. Er werd tegen de ruime verdediging van Landstede geen ruimte gecreëerd voor het schot van bijvoorbeeld Donald Wilson en onder het bord moest bijna al het vuile werk worden gedaan door David Chiotti (foto), de enige constante factor in de ploeg op dit moment.

Het zou goed zijn voor de ploeg om de DVD van de wedstrijd eens te bekijken en te letten op de manier, waarop Landstede de aanvalsrebound ingaat. Daar lag in deze wedstrijd een cruciaal verschil. De eindcijfers logen er dan ook niet om. Waar de Zwolse ploeg achttien aanvallende terugkaatsers pakte, bleef de Leidse teller steken op zes stuks.

Verdedigend was het onder de maat. Tegenstanders werden vaak te laat aangepakt, waardoor er ruimte ontstond voor passes en schoten. Die waren lang niet altijd succesvol. 38 procent schot is niet iets om trots op de zijn. Maar als je misschiet, weten de mannen van Van den Belt, is er een rebound en dus een tweede kans. Daaruit alleen al maakte Landstede 24 punten, ZZ Leiden zegge en schrijve vijf!

De manier waarop bijvoorbeeld slungel Nate Lufkin in de vierde kwart twee keer een aanvallende rebound kon pakken, vervolgens scoorde en een bonus meekreeg, was om tranen van in de ogen te krijgen. De regels van het eenvoudige uitboxen werden met voeten getreden.

Het was slechts omdat Landstede slechts te dele profiteerde, want anders was de wedstrijd veel eerder gespeeld geweest. Nu bleef het spannend. In weerwil van opnieuw te veel gemiste vrije worpen (vijf in de laatste drie minuten), maar dankzij een paar treffers van JS Nash, bleef het gat klein. Daardoor hield ZZ Leiden steeds kans op meer dan verdiend zou zijn geweest. Nu restten slechts twee dagen rust in afwachting van de volgende wedstrijd. In de eredivisie basketball krijg je (soms gelukkig) niet zo veel tijd om stil te staan bij het verleden.

JAN VAN DER NAT

Meer nieuwsberichten