Ergens in Baltimore (Maryland, USA) woont een klein kereltje met zijn moeder. Het ventje heet Cameron Lamont Cormier en zijn moeder Kara Marshall. Het zijn de belangrijkste personen in het leven van iemand die jullie wel kennen: Dylon Cormier.

Toen Cameron amper drie weken oud was nam zijn vader het vliegtuig om zijn eerste grote buitenlandse avontuur tegemoet te gaan. Iedere ouder begrijpt hoe zwaar het was afscheid te nemen van zijn geliefden, tijdelijk weliswaar, maar daarom niet minder moeilijk. Even zag het er zelfs naar uit, dat Dylon niet bij de bevalling kon zijn, maar de geboorte vond te vroeg plaats en pa en zoon mochten een tijdje bij elkaar zijn. (greep hier een Hogere Macht in?) Er was zelfs tijd genoeg voor een fotoshoot. Volgers van Dylon kennen de foto van de brede rug van de Amerikaan met een wolk van een baby op zijn schouder.


Dylon werd opgevoed door zijn moeder en zijn stiefvader. Er waren verder stiefbroers en zusters en een nogal ingewikkelde familierelatie zoals die tegenwoordig gewoon lijkt te zijn. Chase is zijn ,,echte”, volle jongere broer. Hij is ook iemand waar Dylon geweldig veel warmte voor koestert. Chase speelt intussen ook basketbal op collegeniveau.
Lang speelde Cormier vooral American football. Hij was tamelijk goed, maar hij beoefende de sport plichtmatig, zijn hart lag er niet. Pas in de achtste klas van de high school kwam hij tot de ontdekking dat basketbal zijn sport was. Een coach zei hem dat hij nooit basketball op een hoog niveau zou kunnen spelen. ,,Oh, nee? Denk je dat?”zei Comrmier en hij ging er vol voor om te laten zien dat die coach er helemaal naast zat.
Hij ging studeren op de Loyola University en speelde een steeds belangrijker rol in het basketbalteam. Ondanks een blessure, waardoor hij bijna de helft van het seizoen miste, werd hij topscorer met gemiddeld 21,2 punten per wedstrijd. Double-doubles waren niet zeldzaam aan de orde en toen hij In juni 2014 afstudeerde in communicatiewetenschappen, met als specialisatie onder andere public relations, wist hij dat hij toe was aan een nieuwe uitdaging: basketballen ergens in Europa.
Zijn agent suggereerde ZZ Leiden in Nederland. Nou had zijn oma wel eens verteld dat ze daar op klompen liepen, in molens woonden en overal tulpen groeiden. Waren het aliens daar aan de overkant van de oceaan, vroeg Dylon zag ietwat bevreesd af? Wat gegoogle maakte hem wijzer. De zoek-en-gij-zult-vinden-site kon hem echter niet voorbereiden op de eerste weken hier. Wat wil je? Een andere wereld ging voor de jonge Amerikaan open. En dan drie oktober natuurlijk. ,,I was like a kid in a candystore.” zegt Dylon breed lachend. ,,Meelopen in de optocht, krankzinnig man! En iedereen maar lachen en zwaaien en tegen je aan praten. Daar moet ik nog steeds aan wennen, maar ik vind het geweldig. De mensen zijn zo behulpzaam en vriendelijk. Amerikanen zijn meer op zichzelf en afstandelijk, hier meer open. Als er naar me gezwaaid of gelachen wordt kijk ik nog steeds soms achterom om te kijken voor wie dat bedoeld is haha.”
Dylon is populair in Leiden door zijn kwaliteiten als basketballer natuurlijk, maar ook door zijn aanstekelijk enthousiasme. Springend, schreeuwend en zwaaiend met een handdoek laat hij op de bank zien dat hij voor ZZ is. ‘’Yep, dat is een van mijn sterke kanten: mijn energie en inzet. Ik ga er altijd vol voor. Ook als je op de bank zit moet het team zien, dat je er voor hen bent. Ik kan dan niet stilzitten.”
,,Een goede jongen op de nummer twee positie, uitstekend schot, ondanks zijn lengte sterke verdedigende kwaliteiten, een harde werker en hij gaat goed naar de basket”, zo beschrijft iemand hem. De enthousiasteling herkent zich wel in de beschrijving, maar plaatst toch een kanttekening: ,,Dat schot kan echt beter weet je. Ik train daar hard op. Ik ben nog jong en ik leer hier veel. Er wordt hier veel gedisciplineerder gespeeld dan in de States. Met een grijns en een twinkeling in zijn ogen: ,,Oh, en de vrije worpen moeten ook beter.” Muziek in de oren van de fan.
Zoals gebruikelijk aanvullend even wat simpele en harde feiten over de Amerikaan.
Beste film: Coach Carter – een op feiten gebaseerd drama over een basketbalcoach, waarin Samuel L. Jackson schittert
Favoriete muziek: R&B uit de 90’er jaren.
Favoriete boek: Ik lees graag boeken met filosofie als thema. Ik schreef er wel scripties over in mijn studententijd. Ook over Plato ja.
Favoriete eten: Garnalen, schelpdieren en zeevis in het algemeen. (Baltimore is een van de belangrijkste havens dus dit is geen toeval). En nee, Cormier heeft nog geen nieuwe haring geproefd. Aan zijn gelaatsuitdrukking te zien zal dat ook niet snel gebeuren als ik vertel wat de simpele en oer Hollandse lekkernij inhoudt.
Hobby’s: Ik schrijf graag. Dingen waar ik over nadenk, de zin van het leven, het waarom van gebeurtenissen, dat probeer ik op een inspirerende manier op papier te zetten.
Dromend over mijn toekomst: ,,Mijn gezin en mijn familie zijn simpelweg het belangrijkst in mijn bestaan. Met hen hoop ik gelukkig te blijven. Ik heb een nieuwe baas in mijn leven. Hij is nog geen drie maanden oud, wat jong voor een baas, maar hij bepaalt wat ik moet doen. Mijn leven veranderde op het moment dat hij ter wereld kwam. Verder ga ik wellicht werken voor kids die het op de een of andere manier moeilijk hebben. Ik wil ze leren verder te komen in het leven. Het is zo makkelijk ouders, de school, de politie of wat of wie dan ook de schuld te geven van ellende. Dat heb ik om me heen zien gebeuren in Baltimore. Fout! Kijk eerst naar jezelf. Wat kun je zelf doen? Dat is waar het om draait. Het lijkt me mooi om de jongeren dat te leren.”
Allemaal leuk en aardig, tot zover zal de ZZ fan misschien denken, maar wanneer zegt die gozer nou eens wat over ons? Komt-ie dan:
,,The fans? Man, i just love them! Ik wist en weet nog steeds niet wat me overkomt als ik na afloop van een wedstrijd door de kantine loop. Ik Amerika klinkt er na afloop een beschaafd applausje en is iedereen na het douchen weg. Hier zingen ze je toe voor, tijdens en na de wedstrijden. Die yells en gezangen dat iedereen moet gaan staan en zo. Worthy vertelde me wat ze allemaal zingen. En dan de trap op en de kantine in. High fives, beuken op mijn schouders, mensen die tegen me aan beginnen te praten. Echt helemaal geweldig. Ik voel me eerlijk gezegd soms een beetje ongemakkelijk. Al dat enthousiasme voor mijn basketbalmaten en mij? Ik geniet er wel van hoor.”
Tijd om afscheid te nemen. Komend weekend kan Dylon zijn vriendin Kara Marshall en de kleine Cameron in de armen sluiten; ze komen voor een paar weekjes over. We zullen naar ze zwaaien als we ze zien Dylon. Vermaak je en vermaak ons in Leiduh.Ruud Fray

Meer nieuwsberichten