Dit keer is Ruud naar Voorschoten gegaan voor een interview met de hele familie den Os waar de dames allemaal al jaren lid zijn van de Devils en de heer des huizes? Ja wat heeft die eigenlijk met basketbal?

We hopen dat door dit interview de familie ons deel van de website (fanzone) voortaan weet te vinden ;)

SUPPORTER IN THE SPOTLIGHTS

In de serie familieportretten vandaag de familie Den Os in de schijnwerpers. Woonachtig in een fraaie nieuwbouwwijk van Voorschoten. Bij binnenkomst is meteen duidelijk dat we hier moeten zijn. Schilderijen aan de muur met grote en lange lijven. Herkenbaar ook. Basketball loopt als een rode draad door  het leven van Richard en Carla en hun dochters Laura en Tessa. Hun bijdrage aan het Leidse (en dat van Voorschoten) basketball is moeilijk te onderschatten. Om de lezers te sparen is het oorspronkelijke interview van 36 kantjes ingekort. Ook de gebruikelijke vragen zijn hier en daar aangepast.

1a.Wie ben je?

Laura: ,,Ik ben Laura.”

Tessa: ,,Ik ben Tessa.”

Carla: ,,Ik ben Carla.”

Richard: ,,Ik ben Richard.”

1B. Zou je iets over een familielid willen zeggen of over jezelf?

Tessa over Laura: ,,Een lief meisje, wel enigszins lui, verlegen wel, bescheiden en best wel grappig.”

Laura over Tessa: ,,Aardige meid, koppig wel, moet altijd haar gelijk hebben. Naarmate ze ouder werd, ging het wel steeds beter. Tessa is over het algemeen serieuzer dan ik ben.”

Tessa over Richard: ,,Een warhoofd. Rustig en introvert. Behalve als hij aan het coachen is. Als het voor Richard interessanter wordt, komt zijn gedrevenheid meer naar boven.”

Carla over Carla: ,,Regelneef of nicht zo je wilt. Zorgen dat alles draait en vooral in goede harmonie. Richard is wel meer de bemiddelaar in het gezin bij geschillen, hoewel die zelden groot zijn.”

Tessa over Carla en Richard: ,,Mijn moeder dendert er meer overheen, mijn pa is meer van het relativeren.”

Tessa over Carla: ,,Mijn moeder is wel erg lief. Soms kan ze wel bot uit de hoek komen, maar dat herken ik wel hihi.”

Carla over het gezin: ,,We zijn wel hecht, ja.”

2. Hoe ben je bij ZZ terecht gekomen?

Voor Laura en Tessa is dat niet zo moeilijk aan te geven. Twee wijsvingers priemen richting de ouders: ‘’Door hun! Wij zijn opgegroeid in een sporthal en tussen de basketballers. Dat was overigens best leuk. Al en toe kwam er nog zo’n lange kerel bij ons thuis. We weten niet beter of het hele weekend stond in het teken van sport. Af en toe zitten we achter de scoutingstafel.” ,,Jij komt toch vooral om te checken of er nog mooie mannen bijlopen?” vraagt Laura aan Tessa. ,,Hmm, ja misschien wel. Zus, jij bent de echte basketballiefhebber.”

Richard en Carla zijn elkaar, hoe kan het ook anders, tegengekomen bij basketballvereniging Blitz. Het was een kleine vereniging waar de Ossen hun tweede huis hadden. Daar namen ze steeds meer taken op zich: coachen, scouten, turven, administratieve taken, de clubkrant, enfin, noem maar op. ,,Het liep een beetje uit de klauwen,” vertelt Carla, ,,Ik  was de regeltante en Richard was alleen maar aan het spelen, coachen of trainen. Toen hebben we op een gegeven moment maar gezegd dat het zo niet langer kon. De meiden verdienden meer aandacht. Uiteindelijk zijn we bij ZZ terecht gekomen, maar gelukkig met minder taken.

3. Heb je een vaste plek in de hal?”

Niet zo lang geleden speelde het tweede, dat door Richard gecoacht wordt, voor de beker tegen Landstede. Achter de scoutingtafel zat Carla geflankeerd door haar dochters om alle statistieken te turven. Even verderop Richard de (bijna) immer rustige coach die op zijn hurken (karakteristiek voor degene die hem kennen). ,,Ik laat me wel eens gaan hoor”, beweert Richard waarop de dames wat minachtend snuiven: ,,Als jij eens een hupje maakt dan is dat voor jou helemaal uit je plaat gaan.” ,,Kijk,” gaat Richard verder, ,,Ik ben geen supporter van ZZ. Bij alle wedstrijden, van welk team dan ook denk en voel ik als coach. Ik analyseer, probeer de goede en minder goede zaken te zien en te bedenken hoe ik zoiets zou kunnen trainen.” Tessa en Laura zitten dus ook regelmatig achter de tafel, maar bezoeken ook als toeschouwer wedstrijden. De plek is niet zo belangrijk, de mannenbenen des te meer. In koor: ,,Helaas vinden we de spelers nu wat minder boeiend, er zijn leukere geweest. Misschien moet je ze gewoon wat beter kennen.”

4. Wat is je kippenvelmoment van ZZ?

Het is geen verrassing als  de wedstrijd tegen Groningen wordt genoemd en met name het moment dat Monta McGhee gek van vreugde rondrent op het veld. Richard noemt de overwinning die hij mocht smaken toen hij als hoofdcoach optrad na het ontslag van Ivo na een zeldzame reeks nederlagen: ,,De wedstrijd ervoor hadden we dik voorgestaan tegen Den Helder en uiteindelijk verloren. Huilende spelers en de nodige woorden in de kleedkamer. In de bus terug geen woord. Daarna wonnen we vervolgens thuis van Weert. Toen had je mij moeten filmen op dat voor mij meest emotionele moment als coach. Het was het laatste voor mij als tijdelijke hoofdcoach, want vervolgens kwam Toon.”

5. Welke speler moet in de Hall of Fame?

Richard: ,,Seamus, altijd en overal het voorbeeld voor de groep. Hij was het cement tussen de stenen en verdomd aardig tegen iedereen.” Seamus heeft ook het hart van de ladies gestolen zo blijkt. Ook David Chiotti staat er goed op in huize Den Os. Hij kwam daar wel eens over de vloer en blijkt een heel warme man te zijn. Laura: ,,Ik hoorde eigenlijk altijd positieve verhalen thuis over Seamus. Ik ging daar automatisch in mee. Zus Tessa: ,,Ik ga er in mee, maar ik wil ook Ryan Anderson noemen en zijn vrouw. Zij was erg geïnteresseerd in onze cultuur. Jammer dat Anderson zo snel gevlogen was.”

6. Wat verwacht je van dit seizoen?

Voorzichtigheid troef hier. Men is het erover eens dat het seizoen staat of valt bij het inpassen van DeJuan Wright. Is hij de leider waarop iedereen zit te wachten? Kan hij er een team van maken? Is zijn komst een boost? Bij drie keer ja kan ZZ nog wel eens heel ver komen in de play-offs en misschien de beker pakken.  ,,De rest van de ploegen op misschien Groningen en Den Bosch na heeft geen betere spelers dan ZZ.” Klinkt het nog even hoopvol van Richards kant. Daarnaast kan er  in de play-offs van alles gebeuren dus je weet het nooit.

 

7. Ben je ook echt supporter van ZZ?

Carla: ,,Ik kan me helemaal laten gaan daar achter die scoutingstafel. Ik moedig ze aan tot de laatste snik. Als ‘we’ verliezen, verlies ik mee. Het is overigens wel zo dat ik een zwak heb voor sportieve spelers, ook al speelt die bij de tegenstander.”,, Ja mam, zo kennen we je”, is het antwoord van die kids, die wat supporteren betreft meer op hun pa lijken. Geen gejuich dus, niet staan als je voor Leiden bent en ook geen sjaaltjes. Richard: ,,Je zult mij niet uit mijn dak zien gaan. Nee, ook niet na veertig bier als ik op de tribune zit, mocht ik die al naar binnen krijgen. Ik wil mijn emoties altijd onder controle houden. Ik kijk als coach naar wedstrijden, maar het spreekt voor zich dat ik wel hoop op winst. We zijn natuurlijk wel onderdeel van de club.” Tessa is van de middenweg: ,,Ik heb wel spullen van de club op mijn slaapkamer. Ik zal ook best gaan staan, als de situatie daarom vraagt. ,,Ik niet hoor, ik blijf lekker zitten”, voegt Laura nog toe.

8. Volg je de fansite?

,,Hebben we die?” vraagt Tessa. Laura kijkt vooral heel vaag. Die kent ‘m dus ook niet. Carla zegt wel eens een interview te lezen en Richard zwijgt.

9. En dan wil ik dit nog zeggen:

Laura en Tessa geven aan dat voor hun de sporthal hun tweede thuis was:         ,,Het geluid van de schoenen in de hal, het geschreeuw van spelers en publiek, het is zo vertrouwd. We konden  gewoon in slaap vallen op een bank langs het veld. De gezelligheid is er nog steeds en het lijkt een grote familie.”  ,,Mee eens,” beaamt Carla. Als we er zijn komen we moeilijk weg. Steeds raak je met anderen in gesprek. Die busreizen waren ook fantastisch. Die mis ik. Al met al heeft ZZ supermedewerkers om alles te doen laten slagen. Dat voelt als een warme familie.”

Richard: ,,ZZ heeft de beste supporters van Nederland. Het maakt niet uit tegen wie of waar ze staan, maar de zaal zit altijd vol enthousiaste fans. Die zie je echt nergens in Nederland en ik kan het weten, want ik heb alle zalen tig keer gezien. En dan spreek ik niet enkel over het eerste team. Ook toen de eredivisie ver weg was, kon het goed druk zijn met wedstrijden in de promotiedivisie of bij jeugdduels. In Leiden blijven ze altijd achter de club staan. Als we de organisatie rondom de club nog beter maken en zorgen voor continuïteit kan het een instituut worden. Het spreekt voor zich dat ik de jeugdopleiding in dat opzicht heel belangrijk vind.” 

Door de beide dochters worden de woorden van de ouders bevestigd. Daarna wordt er nog gekeuveld over ‘lekkere ventjes’, ‘mooie benen’ en minder aantrekkelijke voorkomens in de voorbije jaren. Namen gaan we niet noemen. De voorliefde voor het basketbal en eigenlijk de sport in het algemeen zit diep bij de Ossen. Het is dat er zo nu en dan ook nog geslapen, gewerkt en gestudeerd moet worden…

Ruud Fray

Meer nieuwsberichten