Zorg en Zekerheid rest donderdag om met opgeheven hoofd afscheid te nemen van het seizoen. Een andere conclusie is niet mogelijk na de oorwassing van dinsdagavond in Den Bosch. Titelverdediger EiffelTowers gaf in de Maaspoort basketball-les: 113-62. Eigenlijk is het nooit een wedstrijd geweest. Na 5-5, waarbij Young en Royé driepunters uitwisselden, stelde Leon Rodgers - voor de wedstrijd gehuldigd als MVP van de competitie - orde op zaken: 13-5, waarna Zorg en Zekerheid allen nog maar achter de feiten aanliep en getuige was van een ijzersterke wedstrijd van EifffelTowers, dat zou afsluiten met een tweepunts-percentage van bijna 82.

Dat percentage lag in de eerste helft zelfs nog wat hoger: 87.5 via 14 op 16. Het is maar om aan te geven dat er geen kruid gewassen was tegen de aanvalsdrift van met name Leon Rodgers. De sterspeler van EiffelTowers waas voorafgaande aan het duel gehuldigd vanwege zijn derde MVP-titel op rij in de Nederlandse competitie en was kennelijk van plan om zijn publiek (1500 man plus een kleine 100 bewonderend toekijkende Leidenaars) te laten zien, waarom hij - en hij alleen - die titel verdient.

Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is (en eigenlijk is dat het ook voor hem) floepte hij in deel één van het duel al vier van zijn vijf driepunters binnen. Hij zette voor de eerste keer aan om de 5-5 van de beginminuten om te zetten in direct maar een aardig voorsprong. Bij 13-5 voelde je instinctief dat dat het begin van het einde was. Als de Rode Trein van Randy Wiel eenmaal op stoom is, is er geen ploeg in Nederland, die hem nog kan afstoppen.

En dat gold dinsdagavond zeker voor Zorg en Zekerheid, niet in de laatste plaats omdat de ploeg van Ivo Boom inmiddels veel weg heeft van M*A*S*H. Ga maar na. JS Nash bleef aan de kant, omdat inmiddels zelfs gewoon lopen nog maar nauwelijks tot de mogelijkheden behoort; de beschermers om de kuiten van Nick Curtis behoren tot diens vaste uitrusting. Daar kwam een kniebandage bij en om de knieën van Shelton Colwell zelfs twee. Donald Wilson, al lang gehinderd door een enkelprobleem, speelde met een bandage om zijn rechter(schot)hand. En dan moet je het opnemen tegen een vrijwel fitte ploeg van EiffelTowers, waarbij alleen Sam Jones een medische probleempje (liesblessure) heeft.

En natuurlijk stonden er uit de reguliere competitie twee wedstrijden, die bijna werden gewonnen en eigenlijk gewonnen hadden moeten worden. Maar de playoffs zijn niet voor niets A Whole New Season, zoals de Amerikanen dat graag zeggen. Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst, zou je ook kunnen zeggen. Playoffs halen vooral bij Amerikanen het beste naar boven wat er in zit. Tenminste als ze daartoe fysiek in staan zijn.

Maar dat was en is aan Leidse zijde dus niet het geval. En je kunt natuurlijk wel willen, maar als je niet kunt, houdt het gewoon op. En dat was dus al heel snel. Een conclusie die Ivo Boom dan ook rap trok en daarom wat experimenteerde met diverse opstellingen. Zo zaten op een gegeven moment Aron Royé én Jeremy Ormskerk op de bank, zodat er zonder echte spelverdeler werd gespeeld en stonden bijvoorbeeld Sjors Besseling en zijn gebruikelijk back-up Mick Burger samen in het veld. Boom wilde in die situaties gewoon zien wat er gebeurde en zal er ongetwijfeld iets van hebben opgestoken, dat hij in de toekomst wellicht kan toepassen.

Het was natuurlijk jammer dat het is zo'n wedstrijd mogelijk was, maar de achterstand groeide gestaag en er was eigenlijk maar een enkele keer een aanvaardbaar verschil. Zo werd het in het begin van het tweede kwart van twintig opeens toch weer twaalf punten. Maar voordat de Leidse aanhang daar moed uit kon putten, vlogen er weer drie driepunters in en was het gat weer opgerekt tot twintig.

Na de rust mocht Leon Rodgers zijn show voortzetten, maar veel zin had Mister MVP niet meer. Hij probeerde het publiek op de banken te krijgen met een speciale dunk, maar de door hem zelf tegen het bord gegooide bal doordunken lukte niet. Het was natuurlijk tekenend dat dit soort acties werden uitgevoerd in een playoff-duel, maar het was een feit. Voor ZZ Leiden was het wachten slechts op het einde van de wedstrijd.

Randy Wiel ging intussen lekker doorwisselen en had op een bepaald moment zijn complete tweede ploeg binnen de lijnen staan. Maar dat is dan nog altijd een vijftal (Berkowitz, Akerboom, Nelson, Owens en Aarts), dat door menig coach probleemloos als startende ploeg zou worden neergezet.

Het was Kees Akerboom die de honderd-punten-grens mocht doorbreken op 101-46, waarna gelukkig voor ZZ Leiden de voet van het gaspedaal ging, zodat het vierde kwart met een 16-16 nog een minuscuul succesje opleverde.

De meegereisde fans, die moeite hadden om de irritante, veel te luide muziek in de Maaspoort te overstemmen, hadden vrede met het resultaat, bedankten gewoon hun helden en keken maar alvast vooruit naar donderdag, wanneer de Vijf Meihal in elk geval nog één keer bomvol zal zitten.

JAN VAN DER NAT

Meer nieuwsberichten